Rozdział 66 - "Dziedzic"

Demasse z cichym westchnieniem przekroczył próg zamczyska Venoma i rozejrzał się dookoła. Wampir obiecał, że wyświadczy mu pewną przysługę i przyszedł tutaj w ramach jej realizacji. Czekał tak jeszcze chwilę, opierając się o marmurową ścianę, lustrując krytycznym wzrokiem przenikające mu przed oczami zjawy. Sam nie potrafiłby żyć w takich warunkach – zbyt mocno cenił prywatność, a ciekawskie duchy były ostatnim, czego by sobie życzył. Przeniósł spojrzenie na sylwetkę Cyjana, który właśnie wyłonił się zza zakrętu.

- Demasse – zaśmiał się gospodarz  i poklepał demona po ramieniu. – Zapieczętowałem naszyjnik, ale muszę przyznać, że ciężko było ujarzmić twoją moc.

Makador uniósł jedną brew, przyglądając się mężczyźnie dokładniej. Jego uwadze nie uciekły delikatne sińce pod oczami i gorsza niż zazwyczaj prezencja wampira. Kiwnął głową, gdy przyjaciel włożył mu w rękę jakiś łańcuszek i schował go do kieszeni, nie obdarzając szczególnym zainteresowaniem.

- Spodziewałeś się czegoś innego? – zakpił, dalej zerkając podejrzliwie na Venoma.

Ten westchnął, zauważając to.

- No już nie patrz tak, każdy ma prawo wyglądać przeciętnie – uśmiechnął się delikatnie. – Po prostu nie jestem w formie.

- Napij się krwi.

- Piję – odparł. – Nawet więcej niż zwykle.

Właśnie, najbardziej niepokojące było to, że wampir pożywiał się teraz znacznie częściej niż jeszcze w niedalekiej przeszłości, a mimo to bez przerwy czuł niedosyt. Zupełnie tak, jakby wypijana krew nie dostarczała mu odpowiednich składników. Starał się o tym nie myśleć, ale coraz częściej nachodziła go niepokojąca myśl – jego żywiciele nie zmienili się, a jedyne osocze, które odstawił z oczywistych względów, należało do Reavmora. Wolał nawet nie myśleć o tym, jakie niosło to za sobą konsekwencje i póki mógł, całą winę zrzucał na stres, którego ostatnio miał sporo.

 

 

Błogosławiony i ukochany przez naród król Almagedoru westchnął ciężko, lustrując spokojnym wzrokiem groźnie zmarszczoną twarz swojego potomka.

- Rada jest przekonana, że następcą tronu powinien być Demasse – rzekł stanowczo. – Doceniam twój talent i zadbam, byś zajął szczycącą pozycję namiestnika.

Młoda służąca podeszła niepewnie do królewskiego syna, oferując mu wino, jak jej rozkazano.

- Ja jestem twoim dziedzicem – warknął jasnowłosy mężczyzna, wytrącając kobiecie z rąk kielich, który z trzaskiem rozbił się na marmurowej podłodze. – Jestem z twojej krwi! Nie pozwolę, byś uznał go królem, to tylko twój sentyment do jego ojca!

- Mylisz się, mój drogi – zaprzeczył król, mierząc go zimnym spojrzeniem. – Rządy demona przyniosą nam potęgę.

Dziedzic spoglądał rozwścieczony, jak ojciec wstaje z tronu, by po chwili zniknąć mu z oczu za niedalekim zakrętem. To był ostatni raz, gdy próbował wyperswadować mu z głowy pomysł oddania korony Demasse. Przyszedł czas, by wziąć sprawy we własne ręce.

 

 

Arkade zapukał do drzwi sypialni swojego pana, który, o ile został dobrze poinformowany, oczekiwał go. Słysząc zaproszenie, uchylił je i spoglądając na demona wygodnie ułożonego na łóżku, jak zwykle, czytającego jakąś skomplikowaną książkę, wszedł do środka. Próbował kiedyś wertować tą samą literaturę, co Demasse, chcąc go lepiej poznać, ale szczerze mówiąc, nic nie rozumiał z tych zawiłości, więc szybko odpuścił.

- Wezwałeś mnie, panie? – zapytał.

Demon kiwnął głową, odkładając lekturę na stolik i podniósł się z miękkiej pościeli. Powolnym krokiem, z nieodgadnionym wyrazem twarzy, zbliżył się do młodzika. Niby się uśmiechał, ale w trudny do zinterpretowania sposób. Przyciągnął niewolnika do siebie, łapiąc go za nadgarstki i pocałował dość gwałtownie w rozchylone wargi.

- Mam coś dla ciebie – szepnął, gdy oderwał się od chłopca.

Oplótł do rękami w pasie i poprowadził do lustra stojącego w rogu pokoju. Młodzieniec zerknął pytająco na odbijającą się w szklanej tafli twarz demona, przyozdobioną tym samym, niepokojącym uśmiechem i starając się nie zwracać uwagi na nagi, umięśniony tors. Demasse spojrzał na kark Arkade, a dokładniej na zapięcie srebrnego łańcuszka, który dał mu na początku ich znajomości. W jego mniemaniu niewolnik zasługiwał na coś piękniejszego, dlatego też po chwili odpiął biżuterię i wyjął z kieszeni coś bardziej kunsztownego. Pocałował Nataniela za uchem, przyglądając się pięknie wykonanemu, delikatnemu łańcuszkowi. Został stworzony z czystego kryształu, każde, maleńkie oczko, jak i niewielki, okrągły wisiorek z jego inicjałami.  Starannie wyszlifowana powierzchnia subtelnie odbijała światło, a przejrzysta całość była niemal niedostrzegalna na skórze. Zapiął błyskotkę na szyi chłopca, wyczekując jego reakcji.

Młodzik dotknął delikatnie naszyjnika, nie wiedząc, co zrobić. Nigdy by nie pomyślał, że demon sprawi mu coś tak pięknego, przecież był tylko niewolnikiem… Odwrócił się niepewnie i przytulił do właściciela w podziękowaniu.

- Nie wiem, co powiedzieć – szepnął z przejęciem, wpatrując się w przystojną twarz Demasse.

Mężczyzna uniósł delikatnie brwi, obejmując go w pasie. Sam do końca nie wiedział, czy chciał sprawić radość jemu, czy sobie, bo to dzieło sztuki na smukłej szyi młodzika wyglądało na tyle zjawiskowo, że nie potrafił oderwać wzroku, mimo że zazwyczaj nie przejmował się takimi głupotami.

- Wystarczy, że ładnie podziękujesz – oznajmił, uciszając go pocałunkiem, gdy już otwierał usta.

Miał nadzieję, że to da młodzieńcowi do myślenia i, że okaże się na tyle inteligentny, by zrozumieć, o jaką formę podziękowania chodziło. Mruknął z aprobatą, czując, jak chłopiec oddaje pieszczotę. Nigdy nie spotkał istoty, która miałaby tak słodkie wargi jak Arkade. Chwycił go za pośladki, podnosząc do góry i już po chwili opadł na łóżko, sadzając go sobie na kolanach, pozbawiając górnej części garderoby i zachłannie całując odsłaniające się partie skóry. Uwielbiał pieścić to delikatne ciało i patrzeć, jak przebiegają je dreszcze rozkoszy. Fakt, że jeszcze mu się to nie znudziło, był niepokojący, ale póki co, zamierzał z tego korzystać do woli. Złapał chłopca za włosy, odchylając jego głowę do tyłu, by zassać na smukłej szyi, tworząc sporą malinkę. O tak, oznaczony wyglądał jeszcze piękniej… Spojrzał władczo w jego wielkie, zamglone odrobinką rozkoszy oczy.

- Panie – jęknął Nataniel, czując, jak właściciel zaciska palce na jego wrażliwych sutkach.

To, jak demon kilkoma gestami potrafił doprowadzić go do szczytu zmysłów, onieśmielało go, ale dzisiaj też chciał zrobić coś dla niego. Okazanie ogromu swojej wdzięczności postawił na pierwszym miejscu.

- Miałem podziękować – szepnął, spuszczając zażenowany wzrok, nie chcąc, by właściciel odebrał jego słowa jako protest.

Niepewnie musnął ustami linię żuchwy mężczyzny i zawahał się chwilę, by zaraz zjechać niżej, mokrą ścieżką znacząc szyję. Nie wiedział, czy robił to dobrze, ale chciał sprawić swojemu panu przyjemność, mimo wstydu i wewnętrznych zahamowań.

Demon mruknął zadowolony, czując ten nieśmiały gest. Odchylił głowę, zachęcając go, by kontynuował. Chciał zobaczyć, co zrobi, dlatego dał mu pełną swobodę i pozwolił się wykazać. Dłonią zjechał na jego szczupłe plecy, gładząc je leniwym ruchem i przymknął oczy, kiedy język chłopca przeniósł się w okolice obojczyków. Czuł dreszcze niepewności przechodzące przez drobne ciało i przyspieszony oddech na skórze, co tylko bardziej go podniecało.

Arkade, trochę ośmielony aprobatą właściciela, zsunął się powoli z jego kolan, by ułatwić sobie dostęp do wrażliwszych partii silnego ciała. Drżącą dłoń położył na jego podbrzuszu, pochylając głowę tuż nad kroczem i spojrzał ulegle na mężczyznę.

- Mogę? – zapytał cicho, rumieniąc się przy tym obficie, ale nie odwracał wzroku.

Demasse pogłaskał zaczerwieniony policzek chłopca, uśmiechając się z satysfakcją. Niepewny wyraz tej ślicznej, chłopięcej twarzyczki wręcz go urzekał. Zsunął delikatnie spodnie, odsłaniając sztywną, domagającą się pieszczot męskość, chwytając Arkade za miękkie włoski i przyciągając bliżej, dając mu tym samym do zrozumienia, że żąda dalszych pieszczot.

- Już – pogonił go zniecierpliwiony.

Młodzik polizał delikatnie główkę penisa mężczyzny, błagając w myślach, by tylko czegoś nie zepsuć. Spuścił wzrok, teraz już nie potrafiąc spoglądać w oczy demona i zagłębił niewielką część jego członka w ustach, ssąc i drażniąc ją językiem.

Makador odchylił delikatnie głowę, wzmacniając uścisk na jego włosach i przyciągając bliżej, by chłopiec wziął go głębiej. Stwierdził, że skoro niewolnik sam wyszedł z inicjatywą, to on nie pozostanie dłużny i pokaże mu, jak kochają się demony. Na razie skupił się jednak na wnętrzu jego słodkich warg.

Nataniel posłusznie zagłębił większą część jego męskości w ustach, zaciskając je mocno, by właścicielowi było przyjemniej. Zaczął poruszać niepewnie głową, sapiąc z lekkiego zmęczenia. Nie chciał zawieść demona, dlatego po chwili wziął go jeszcze głębiej, starając się powstrzymać kaszel i napływające do oczu łzy, drżąc na ciele. Demon widocznie był tym bardzo zadowolony, bo zamruczał nisko, unosząc biodra i spoglądając na niego pożądliwym wzrokiem. W końcu pociągnął go za włosy do góry i wpił się mocno w jego opuchnięte wargi.

- Grzeczny chłopiec – pochwalił go tym niskim, zmysłowym szeptem i podniósł się, kładąc go na pościeli, przejmując sprawy we własne ręce.

Gestem ręki przywołał jakiś niewielki flakon z oleistą zawartością. Zacisnął na nim dłoń, podgrzewając, drugą ręką obrócił odrobinę zdezorientowanego Nataniela na brzuch. Uśmiechnął się, widząc, jak chłopak spogląda niepewnie do tyłu, nieświadomy jego planów. Zerknął jeszcze raz na naczynie i gdy był pewien, że płyn w środku jest wyraźnie gorący, ale nie na tyle, by poparzyć młodzika, pochylił się nad smukłym ciałkiem. Przejechał językiem po kręgosłupie chłopca, z zadowoleniem słuchając cichego jęku. Odkręcił flakon i wylał odrobinę jego zawartości na plecy młodzika. Ten zadrżał delikatnie i jęknął, czując, jak substancja początkowo parzy jego wrażliwą skórę. Zerknął z obawą na właściciela, nie chciał, żeby bolało.

- Cicho – szepnął demon, wolną dłonią rozsmarowując olejek na ślicznym ciele. – Bądź grzeczny – dodał jeszcze, widząc, że młodzik się waha.

Wiedział, że nawet, jeśli teraz trochę zaboli, później będzie mu tylko przyjemniej. Podrażniona skóra była dużo wrażliwsza, a on chciał, by niewolnik czuł jego każdy, najsubtelniejszy dotyk. Póki co, odstawił naczynie na stolik, unosząc po chwili biodra chłopca, by wypinał się mocno w jego stronę. Złapał go za nadgarstki i położył jego drobne dłonie na pośladkach, by rozsuwał je, kiedy demon miał zamiar zająć się tym, co pomiędzy nimi.

Arkade pisnął zawstydzony, ale posłusznie spełnił rozkaz. Rozgrzana skóra piekła go delikatnie, dostarczając przyjemnych doznań. Wtulił twarz w poduszkę, czując, jak coś wilgotnego i giętkiego zatacza pętelki wokół jego wrażliwego wejścia. To go zawsze niesamowicie zawstydzało…

Demon lizał delikatnie jego dziurkę, co jakiś czas zagłębiając w niej język, z satysfakcją wysłuchując rozkosznych jęków. Nataniel był tak niesamowicie wrażliwy na pieszczoty, że nie trzeba było się specjalnie wysilać, by doprowadzić go do spełniania. Tak, jak teraz, gdy mężczyzna po prostu bawił się nim, a ten piszczał i zaciskał palce na swoich cudownie zaokrąglonych pośladkach, nie mogąc wytrzymać. Z cichym pomrukiem zanurzył w nim opuszek. Chciał go trochę bardziej upokorzyć – sprawić, by doszedł od leniwych ruchów jego palca. Z nieukrywanym zadowoleniem obserwował to, co działo się z młodzikiem, wolną ręką gładził jego udo, które zdawało się ledwo utrzymywać delikatne ciało. Nacisnął mocno prostatę chłopca, wyrywając z jego słodkich usteczek głośniejszy jęk. Dręczyłby go tak cały dzień, ale sam również domagał się uwagi, dlatego powtórzył ruch jeszcze bardziej stanowczo i zaśmiał się, widząc, że młodzik wygina się w łuk i krzyczy z rozkoszy, plamiąc pościel między nogami. Wykorzystując jego chwilowe zamroczenie, wsunął w pulsującą dziurkę kolejny palec i rozłożył obydwa mocno, rozchylając jej ścianki. Z szatańskim uśmiechem sięgnął po flakonik, którego zawartość dalej była bardzo ciepła, choć już troszkę mniej niż wcześniej. Przysunął go do wejścia chłopca. Ten, czując to, nagle otrzeźwiał i uciekł biodrami.

- Nie! – pisnął, wiedząc, że będzie boleć.

Demon zacmokał z niezadowoleniem i tą samą dłonią, w której trzymał naczynie, złapał go za włosy, ciągnąc do tyłu.

- Nie jesteś grzecznym chłopcem? – zapytał z wyczuwalną nutką groźby, przygryzając jego uszko.

Chłopiec pisnął zrozpaczony. Nie mógł wiedzieć, że Demasse ma na celu wyłącznie sprawienie mu przyjemności, dlatego ciężko było mu się uspokoić. Jęknął, kiedy palce właściciela rozsunęły się mocniej w jego wnętrzu.

- Jestem – odparł w końcu, patrząc prosząco na swojego pana. – Proszę, niech nie boli…

Demon uśmiechnął się kpiąco, słysząc jego słowa, nie mógł jednak spełnić tej prośby, jeśli chciał, by później było mu dobrze. Rozsunął jego nogi własnymi, stanowczo przyciągając tułów na materaca. Lubił czuć tą władzę nad nim, zwłaszcza, gdy był tak rozkoszny i wystraszony jak w tej chwili.

- Więc nie protestuj – polecił, na powrót zbliżając olejek do jego dziurki i przechylając, by dostał się do środka.

Młodzik krzyknął głośno, czując, jak gorąca substancja spływa do jego wrażliwego wnętrza, piecze i drażni delikatne ścianki coraz głębiej. Demon przyglądał się reakcji niewolnika z rosnącym zadowoleniem, wyjął z niego palce,  pociągnął do tyłu i pocałował mocno rozchylone wargi, rozkoszując się ich cudownym smakiem. Po raz kolejny odłożył flakon na stolik, nie mając zamiaru go więcej używać.

- Piecze – pisnął Nataniel, marszcząc brwi, starając się wytrzymać to nieprzyjemne uczucie.

Demasse nic nie odpowiedział. Zdawał sobie sprawę, że minie chwila, zanim niewolnik się przyzwyczai, a może nawet dostrzeże w tym bólu przyjemność. Pogładził go po plecach, zjeżdżając na pośladki, masując je i ściskając, ustami błądząc po jego karku, chcąc go odrobinę rozluźnić. Przewrócił go na plecy, by spojrzeć na jego twarz. Przygryzł różowy sutek, drugą dłonią wracając między pośladki chłopca i z powrotem zatapiając palce w rozpalonym wnętrzu. Tak, jak przewidywał, niewolnik zareagował głośnym jękiem. Był teraz niesamowicie wrażliwy, a mężczyzna zamierzał to wykorzystać. Rozłożył jego nogi szerzej i zaczął ocierać się o jego najwrażliwsze partie swoją naprężoną męskością w sugestywnym geście. Młodzik pisnął zażenowany, zaczynając odczuwać przyjemność. Dziurka dalej piekła, ale teraz już przyjemniej. Odwrócił wzrok, samoistnie kręcąc biodrami, odpowiadając na ruchy właściciela. Nie potrafił się opanować. Tak rozgrzany i spragniony dotyku, był w stanie zrobić dosłownie wszystko, by się w nim znalazł.

- Dobrze ci? – zapytał demon z wrednym uśmiechem, widząc jego rozkosznie zarumienioną z podniecenia buzię. – Mam cię wziąć?

- Tak – jęknął Arkade, czerwieniąc się mocniej. – Proszę…

Makador  męczyłby go dłużej, ale sam nie mógł już wytrzymać. Widok, jaki przedstawiał młodzik, zbyt mocno go kusił. Pochylił się nad nim i wszedł w jego gorące, spuchnięte wnętrze płynnym ruchem, z satysfakcją przysłuchując się głośnym jękom chłopca. Od razu zaczął się szybko poruszać. Chwycił go mocno za biodra, czując pulsujące, opinające się na jego męskości mięśnie. Chłopiec wił się pod każdym pchnięciem demona, czując go niesamowicie dokładnie. Delikatne pieczenie jedynie potęgowało odczuwaną przyjemność, sprawiając, że był coraz bliżej końca. Krzyknął głośno, dochodząc po raz drugi i wygiął się w łuk. Demasse nie miał jednak dość, złapał go mocno za nadgarstki i ściągnął do góry, poruszając się jeszcze mocniej, ponownie doprowadzając niewolnika do szczytu zmysłów. Wiedział, że póki on sam nie skończy, nie pozwoli mu nie odczuwać rozkoszy. Chciał widzieć, jak jęczy pod nim i prosi o więcej.

Przewrócił go na brzuch, przyciągając szczupłą pierś do materaca, wchodząc w jego wnętrze wręcz agresywnie i dał mu dość mocnego klapsa w zachęcająco wypięte pośladki. Pociągnął go za włosy, by widzieć jego zarumienioną z rozkoszy twarz. Wykonał jeszcze kilka pchnięć i spuścił się w gorącym wnętrzu z błogim westchnieniem, zaciskając palce na biodrach niewolnika. Odetchnął głęboko, poruszając się leniwie jeszcze kilka razy, spoglądając z zadowoleniem na wymęczoną twarz Arkade. Wyszedł z niego i opadł obok zupełnie rozleniwiony. Przyciągnął do siebie drżące po orgazmie ciało, nie mając ochoty nigdzie się ruszać.

- Chyba muszę częściej sprawiać ci prezenty – mruknął, gładząc jasne włoski Arkade.

 

 

Po odczekaniu odpowiedniej ilości czasu, Reavmor stwierdził, że jest gotowy, by porozmawiać z pracodawcą. Specjalnie nie poszedł do niego od razu – nie chciał się kłócić, tylko na spokojnie wyjaśnić, co go gryzło. Szedł teraz długim korytarzem, starając się nie zwracać uwagi na rzępolące na dole skrzypce. Już z mniejszym zdziwieniem spostrzegł sylwetkę Kastijana, który widocznie po raz kolejny wychodził od Sylvia równie rozczochrany i rozgrzany, co ostatnio. Czyżby wpadał na konkretną godzinę? Minął go wdzięcznym ruchem i zapukał do gabinetu Karo. Słysząc zaproszenie, wszedł do środka i… nagle całe opanowanie z niego uleciało.

- Specjalnie dałeś mi kogoś, kto potraktuje mnie jak szmatę, prawda?! – warknął, odpuszczając sobie spokój.

Nie miał pojęcia, jakim cudem sutener budził w nim tyle negatywnych emocji i to w jednej chwili. Musiał mieć do tego jakiś szczególny talent.

Sylvio zerknął na chłopca odrobinę zdziwiony, zaraz się jednak uśmiechnął.

- Zgadza się – przyznał po chwili, już rozumiejąc, o co chodziło.

Gabriel wciągnął powietrze ze świstem i podszedł do biurka, za którym siedział telepata. Przyjrzał się paczce cygar leżących na stosie jakichś dokumentów. Bez oporu wziął jedno w palce, patrząc wyczekująco na szefa.

Karo pokręcił głową i podał mu zapalniczkę.

- Dlaczego? – zapytał Reavmor, wypuszczając kłąb dymu z ust i usadawiając się w fotelu naprzeciw niego. – Co ja takiego zrobiłem?

- Nic, kochanie – odparł mężczyzna. – Partnerów na próbę dobieram indywidualnie. To, że umiesz sprawić przyjemność, wiem. Miałem natomiast obiekcje, co do tego, czy się podporządkujesz. I jak widzisz, jak bardzo chcesz, to potrafisz.

- To było podłe – syknęła harpia, starając się robić kółeczka z wydychanego dymu, co w ogóle jej nie wychodziło.

- Krzywdę ci zrobił, uderzył? – Sylvio uniósł brwi. – Obraził chociaż?

Chłopiec zmarszczył groźnie brwi, nie wiedząc, co odpowiedzieć. W końcu westchnął przeciągle i machnął ręką. Nie musiał być bity, żeby wiedzieć, że mu się nie podobało.

- Chyba powinieneś się cieszyć ze zdanej próby.  Część teoretyczna również poszła ci dobrze. Zaczynasz pracę – oznajmił telepata. – Czy nie o to ci chodziło?

- Tak, o to…

Młodzieniec już nic więcej nie powiedział. Po prostu nie wiedział, co…

 

 

Demon leżał wygodnie rozłożony w wannie, trzymając na kolanach zmęczonego niewolnika, leniwym ruchem myjąc jego plecy. Nie miał dzisiejszego dnia już nic do roboty, więc mógł sobie pozwolić na odrobinę odprężenia, choćby w postaci kąpieli. Uniósł podbródek swojej zabawki i zerknął zupełnie odprężony na jej twarz. Zachichotał, widząc, jak powieki chłopca nieposłusznie opadają, a on sam jest ledwo przytomny. Jego aktualna niewinność była doprawdy rozkoszna, na tyle, by Demasse zapragnął powtórki. Ale nie sądził, by wyczerpany niewolnik mógł sprostać… kolejnej jego zachciance.

- Już mi zasypiasz? – zapytał, dłonią mocząc jego jasne kosmyki.

Arkade kiwnął głową, wtulając się w nagi tors właściciela. Nie miał pojęcia, jak coś tak twardego mogło być jednocześnie tak niebiańsko wygodne, ale chwilowo nie miał siły nad tym myśleć.

- Dlaczego mi go dałeś, panie? – zapytał cicho, mając na myśli łańcuszek.

Demon westchnął przeciągle.

- Cyjan zapieczętował w nim część mojej mocy – wyjaśnił. – Będzie cię chroniła, gdy przyjdzie potrzeba.

Młodzik ożywił się nieco na te słowa i dłonią dotknął delikatnego, kryształowego medalika. Z tego, co rozumiał, miał działać podobnie, jak ten Gabriela i uaktywniać moc w razie zagrożenia.

- Jaka to pieczęć?

Demon parsknął śmiechem. Nataniel nie myślał o niczym innym, jak o nauce nowych umiejętności. Zastanawiał się, skąd brał takie pokłady determinacji i entuzjazmu. On sam chyba nigdy tak mocno nie przeżywał treningu. Co nie zmieniało faktu, że postawa chłopca mu odpowiadała – była sporym ułatwieniem.

- Siódmy stopień, zaszczepianie – odparł w końcu. –  Daruję ci szczegóły.

Niewolnik uśmiechnął się delikatnie, z powrotem opadając na twardą klatkę piersiową właściciela.

- Dziękuję – szepnął tylko, chowając nos w zagłębieniu szyi demona.

 

 

Od Autora - WAŻNE

Rozdział krótszy niż miałam w planie, ale stwierdziłam, że lepiej dać mniej niż nie dać nic.

A teraz pilniejsze sprawy,  mianowicie - nowa ustawa bloggera.

Większość z Was już pewnie wie (a jak nie, to zawsze można się zapoznać) o zmianach, jakie wprowadza nasz ukochany portal. Nie wiem, dlaczego, ale ja zawsze mam takie szczęście, że jak już się zadomowię, to muszę się wynosić.

Nie będziemy się bawić w żadne zaproszenia, za dużo z tym roboty. Roboty, która mi się nie opłaci, nawiasem mówiąc. W najbliższym czasie mam zamiar przenieść to wszystko na inny adres, który oczywiście Wam podam. Bez paniki – sytuacja pod kontrolą.

No właśnie, mówię tutaj konkretnie o TYM opowiadaniu. Fani elfa będą musieli skopiować sobie rozdziały na Worda, albo, gdzie im się podoba. Nie jest ich dużo, więc nie powinniście mieć większego problemu.

To by było na tyle. Życzę miłego dnia.