Rozdział 65 - "Próba"

Ponoć pieczętowanie było jedną z najtrudniejszych dziedzin magii, tak przynajmniej twierdzili specjaliści. Każdy, kto nie miał styczności z runami, zakładał, że nie mogło być nic łatwiejszego – w końcu wystarczy znać prostą formułkę i mieć w posiadaniu coś ostrego do nakreślania, a to też nie zawsze. Jednak, bez wątpienia, każdy, kto choć raz spróbował nauczyć się bardziej zaawansowanej techniki pieczętowania, doznawał wielkiego rozczarowania, bo, jak się okazywało, nie było to wcale tak bajecznie proste, jak przypuszczał. Takie właśnie odczucia towarzyszyły młodemu Arkade, który po raz kolejny starał się zapalić zaklęty przez właściciela lampion z marnym skutkiem. Ćwiczył już od tygodnia i nie widział żadnych efektów. Nie miał pojęcia, co robił źle, bo musiał przecież robić coś niewłaściwego. Prawidłowo wykonana technika powinna zadziałać…

Demon przyglądał się zmaganiom młodzika z większą lub mniejszą ochotą. Dzisiaj był w całkiem dobrym humorze, więc tylko podśmiewywał się z niego co jakiś czas, gdy ten okazywał swoje niezadowolenie, siedząc na jednym z ołtarzy. Bez wątpienia, taki skupiony i zdeterminowany Arkade należał do najbardziej uroczych, a za razem najzabawniejszych widoków… przynajmniej w pobliżu. Tak było i teraz, kiedy pisnął urażony po kolejnej nędznej w skutkach próbie. Demasse pokręcił głową z uśmiechem, czysta rozkosz!

-Nie złość się tak – zakpił, spoglądając na chłopca z szyderczym uśmiechem. – Chodź tutaj – polecił.

Młodzik odwrócił się w stronę właściciela, robiąc żałosną minę. Podszedł do ołtarza, na którym rozłożony był wygodnie demon i zerknął na niego z mieszanką niecierpliwości i determinacji w oczach. Chciał kontynuować!

-Nie spiesz się tak, zbyt chaotycznie do tego podchodzisz – szepnął demon, chwytając niewolnika pod pachami i sadzając obok siebie na kamiennym stole. – Odpocznij chwilę, nie oszczędzasz się.

Arkade kiwnął głową, wzdychając ciężko. Był zmęczony, ale chciał się nauczyć wszystkiego jak najszybciej, taki już był, jeśli chodziło o magię. Zatrząsł się delikatnie z zimna, w podziemiach było bardzo nieprzyjemnie, chłodno i na tyle wilgotno, by ze stalaktytów zwisających z sufitu bez przerwy kapała woda, której krople zazwyczaj spadały mu prosto na głowę, gdy już czuł, że zaczyna mu wychodzić… No i przeczucia okazywały się błędne.

-Mój chłopiec marznie? – zapytał demon, widząc, jak ciało niewolnika przebiegają dreszcze. – Nie pozwolimy na to – mruknął, obejmując go w pasie.

Młodzik zarumienił się delikatnie, czując dotyk mężczyzny. Westchnął rozkosznie, gdy ten chuchnął gorącym powietrzem w jego kark, by chwilę potem ucałować wystający kręg szyjny.  Po drobnym ciele zaczęło rozchodzić się błogie uczucie ciepła.

-Lepiej? – bardziej stwierdził niż zapytał właściciel, po czym uśmiechnął się wrednie, widząc spokojny wyraz ślicznej twarzyczki.

Przeniósł wzrok na srebrny naszyjnik, zdobiący smukłą szyję. Niewolnikowi pasowałoby coś delikatniejszego. Uśmiech Demasse jeszcze się poszerzył. Chyba nie byłoby to nic złego, gdyby sprawił swojej zabawce jakąś błyskotkę… W końcu miała się pięknie prezentować.

Z cichym chichotem zepchnął chłopca z ołtarza, pilnując jednak, by nie upadł na twardą podłogę. Młodzik jęknął zaskoczony, stając na nogach i spoglądając pytająco na Demasse.

-No dalej – pogonił go demon. – Nie mam całego dnia.

Chciał już iść do sypialni i zająć się niewolnikiem… nieco inaczej.

 

Gabriel jeszcze nigdy nie użył słowa „proszę” tak wiele razy w przeciągu jednego tygodnia. Tym razem był do tego zmuszony. Niestety, Ashae nie okazał się być chętny, by poddać go próbie bez przeprowadzonego szkolenia, ale, jak każdy, nie potrafił zbyt długo opierać się urokowi harpii. Dlatego też zgodził się po jakimś czasie, chcąc po prostu świętego spokoju.

Usatysfakcjonowany Gabriel siedział teraz na wielkim, okrytym jedwabiem łożu. Nie, nie należało do niego. Było własnością jego współpracownika, a za razem aktualnego mentora, który raczył go właśnie wykładem. Nie miał jednak wątpliwości, że niedługo dorobi się podobnych luksusów.

-Słuchasz mnie w ogóle? – usłyszał zirytowany głos Ashae.

Gdyby miał być szczery, odparłby przecząco, ale wolał zachować pozory przyzwoitości, w końcu kolega mógł się rozmyślić. Zmarszczył delikatnie brwi, zastanawiając się, czy może go określać takim mianem. Nie sądził, by chłopak pałał do niego jakąś specjalną sympatią, ale ich relacje nie wyglądały już tak źle, jak na samym początku.

Dowiedział się o nim kilku ciekawych rzeczy, między innymi tego, że był żywiołkiem powietrza, nosił szlachetne nazwisko - Horo, pochodził z szanowanej, armagedońskiej rodziny i został prostytutką pięć lat temu. Swoją drogą, Reavmorowi niezbyt chciało się wierzyć, że młodzieniec miał na karku dwadzieścia lat, w każdym razie, nie wyglądał na ten wiek.

-Oczywiście – odparł w końcu, upijając łyk niezidentyfikowanego, kolorowego napoju z kieliszka.

-Próba już dzisiaj, a ty wydajesz się niewzruszony. Czyżbyś coś kombinował?

-Skąd – zaprzeczył od razu Gabriel.

Choć trudno było w to uwierzyć, mówił prawdę. Cały ten test miał jedno założenie – określić, czy istota jest gotowa do pracy. Składał się z dwóch odrażających części, pierwszą było przyjęcie mężczyzny i obsłużenie go wedle życzenia, a kolejną test teoretyczny, bo, jak twierdził Karo, jego podopieczni nie mieli być zwykłymi  zabawkami do łóżka, a błyskotliwymi, urodziwymi i ponętnymi pięknościami do towarzystwa. Egzamin obejmował filozofię, sztukę i inne rzeczy, którymi harpia średnio się interesowała. Nie była jednak na straconej pozycji, gdyż u Cyjana, głównie w chwilach bezczynności i nudy, sięgała czasem po literaturę. Chociaż raz brak zainteresowania ze strony Venoma okazał się być przydatny!

-Gabriel… Jeśli nie zaliczysz, ja poniosę za to odpowiedzialność.

-Mówiłem, że dam sobie radę – rzekł stanowczo Reavmor, wygrzebując się z ciepłego posłania. – Przestań panikować.

Jeśli chciał zdążyć z przygotowaniami, musiał się zbierać. Wbrew temu, co pokazywał, stres dawał o sobie znać…

 

Venom szalał z niepokoju. Straż przeszukiwała wszystkie zakątki górnego miasta, kiedy on kręcił się po zamczysku, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Nigdy nie sądził, że kiedykolwiek będzie w stanie tak bardzo martwić się o swoją zabaweczkę do łóżka. A jednak – jedyne, czego teraz pragnął, to wziąć Gabrysia w ramiona i już nigdy nie wypuszczać. Stracił go z oczu na jeden dzień, a chłopak jakby się rozpłynął, nie było go nigdzie. Cyjan wiedział, co to oznaczało – ktoś musiał go sobie przywłaszczyć! Gdyby tylko wierzył w bogów, modliłby się, aby młodzik nie trafił na jakiegoś zwyrodnialca. W głowie rodziły mu się najróżniejsze scenariusze i każdy kolejny był gorszy od poprzedniego.

A najgorsze było to, że wszystko było jego winą. Najpierw go rozpieścił, pozwalał na wszystko, a potem miał pretensje, że młodzik nie zna posłuszeństwa. Wyrzucił go, choć wiedział, że nie miał dokąd pójść.

Chociaż nie… Najgorsze było to, że w tak tragicznej sytuacji nie potrafił oprzeć się chęci zabawiania z innymi, młodymi stworzeniami. Tylko wtedy zapominał choć na chwilę o otaczających go problemach. Najbardziej pragnął jednak jednego – Reavmora. Inne ciała nie potrafiły go zaspokoić, co tylko napełniało go frustracją. Z braku spełnienia chwytał coraz to nowych partnerów i tak zataczało się błędne koło.

 

No i szansa przepadła… Młody Arkade był na tyle zmęczony, że nie było sensu zaczynać z nim jakichkolwiek pieszczot. Wystarczyło spuścić go z oka na pół godziny, kiedy to Demasse został poproszony przez służbę i w dobrej wierze zostawił młodzika na chwilę. Nie powinien był tego robić. Kiedy wrócił, zastał go śpiącego smacznie na ołtarzu.

Oczywiście, że był wściekły. Nawet chciał ukarać chłopca, ale jak, kiedy ten spał jak kamień? Ostatecznie stwierdził, że tym razem mu daruje. Ale to oczywiście ostatni raz, kiedy przymykał oko.

Teraz kierował się do sypialni, niosąc nieprzytomnego Nataniela na rękach. Jeżeli młodzik myślał, że jego głównym zadaniem jest aktualnie nauka pieczętowania, to się mylił. Dalej był tutaj przede wszystkim do sprawiania mu przyjemności. Właśnie z takim przekonaniem położył chłopca na miękkim łóżku i nie obdarzając go już żadnym spojrzeniem, wyszedł, trzaskając drzwiami.

 

Demon rozejrzał się podejrzliwie dookoła. Widok, jaki zastał, był odrobinę… niecodzienny. Czarne, błyszczące oczy śledziły każdy jego ruch, czerwone piórka latały w powietrzu, a Diego… Diego stał po środku tego bałaganu i starał się wykrzesać coś na kształt przyjaznego uśmiechu.

-Makadorze, chętnie bym pogadał, ale widzisz, że… - Nie dokończył, ciszę w pokoju wypełnił donośny głos jednego z młodych feniksów. – No sam widzisz.

Pisklęta wyglądały naprawdę okazale jak na kilkutygodniowe szkraby. Ich sylwetki były smukłe, tylko gdzieniegdzie dało się jeszcze zobaczyć puch charakterystyczny dla niedojrzałych osobników. Ich usposobienie pozostawiało jednak wiele do życzenia.

Demasse otworzył oczy szerzej, gdy jedno ze stworzeń wzbiło się w powietrze i po chwili zasiadło na jego ramieniu. Skrzywił się z niesmakiem i dłonią przegonił ptaka. Co za bezczelność…

-Służba ma wolne? – zapytał, mierząc przyjaciela pobłażliwym wzrokiem.

-Nie – odparł Malborio, wlewając świeżą wodę do talerzy imitujących poidła. – Ale matka nie wpuszcza tu nikogo obcego.

-Gdzie ona jest?

-Na polowaniu. Swoją drogą, powinieneś się stąd oddalić, jeśli wróci, nie odpowiadam za twój stan zdrowia – ostrzegł Diego.

Nie żartował, był na tyle zmęczony opieką nad młodymi swojego ulubieńca, że nie miał już siły wykrzesać z siebie nic więcej…

Demon spojrzał na przyjaciela z oburzeniem. Wyganiał go? Rozłożył ręce w geście niezrozumienia. Wszystko stało się jasne, kiedy został bezceremonialnie wypchnięty za próg komnaty, a drzwi zatrzasnęły się z hukiem.

-Wieczorem! – usłyszał jeszcze krzyk zza ściany i pokręcił głową.

 

Gabriel kręcił się niespokojnie po pokoju, starając się ignorować myśl, że zaraz przyjdzie mu się kochać z zupełnie nieznajomym mężczyzną. Co więcej, miał to zrobić za pieniądze.

A co, jeśli będzie brzydki?

Co, jeśli będzie śmierdział?

Co, jeśli będzie pijany?

Co, jeśli nie będzie wyrzutów sumienia? Bo powinny być, prawda?

Reavmor nie był szczególną cnotką, a wręcz przeciwnie, rozkoszą nie gardził. A jednak - teraz miał ochotę wymiotować. Nie na myśl o swoim odrażającym postępowaniu, raczej ze zdenerwowania. Nie potrafił już udawać spokoju, czas uciekał…

-Gabrysiu – zaśmiał się Karo, widząc zestresowanego młodzieńca. – Nie przeżywaj tak…

-Łatwo ci mówić! – oburzył się Gabriel. – Wystaw własny tyłek na próbę, to porozmawiamy!

W pokoju byli tylko Sylvio i Ashae, nikogo więcej. Jeszcze…

-Nie muszę. Za to twój tyłek już znam i wiem, że możesz być o niego spokojny – zapewnił telepata. – Ashae z resztą też – zwrócił się do żywiołaka, a ten przytaknął z wrednym uśmiechem.

Harpia posłała im ostrzegawcze spojrzenie, ale nie odezwała się więcej.

-Powodzenia – pracodawca pogładził jego miękkie loki i chwilę potem młodzik został już zupełnie sam.

Niech ten czas mija szybciej…

 

Stał przed lustrem, z zadowoleniem przeglądając się swojej smukłej sylwetce. Piękne, czarne loki okalały śliczną, chłopięcą twarz. W złotych, kocich oczach, oprawionych wachlarzem długich, wywiniętych rzęs, błyskała przekora i coś, co widocznie zaintrygowało pewnego wampira. Kształtne usta wygięły się w pełnym samozadowolenia uśmiechu. Gabriel czasem sam nie mógł uwierzyć w swoją urodę. Z cichutkim westchnieniem opadł na łóżko i aż zamruczał, czując pieszczący jasną skórę jedwab. Był taki miękki…

-Nie przeciągaj mi się tak – usłyszał wyraźnie męski, łagodny, doprawiony odrobiną ironii głos. – Bo nie wytrzymam i nie zdążymy się poznać.

Gabriel uniósł się gwałtownie, słysząc dźwięczny śmiech nieproszonego gościa. Otworzył delikatnie usta, widząc burzę jego czerwonych włosów. To było pierwsze, co rzuciło mu się w oczy. Potem przeniósł uwagę na twarz – przystojną, o ostrych, intrygujących rysach. Zmarszczył brwi, kiedy ukazały mu się wydłużone, ostre niczym brzytwa kły.

-Pamiętam cię – szepnął młodzik. – To ty mnie kupiłeś.

Wampir kiwnął głową i podszedł bliżej kupionej ponad miesiąc temu istoty. Do tej pory nie miał okazji się jej przyjrzeć – był na Armagedonie. Uśmiechnął się delikatnie, kucając przy chłopcu, podziwiając jego urodę.

-Nie zdarzyło mi się jeszcze lepiej zainwestować pieniędzy – przyznał – Jestem Cyjan, możesz mówić do mnie po imieniu.

Reavmor poczuł ukłucie na sercu. Nie był rzeczą, za którą można było zapłacić i mieć.

-Nie oddam ci się – rzekł stanowczo, mierząc mężczyznę nieprzyjemnym spojrzeniem.

Wiedział, dlaczego tutaj był i czego chciał od niego wampir. Zjawy powiedziały mu o wszystkim. Venom uśmiechnął się tylko szerzej. Chętnie dałby chłopcu trochę czasu, ale długa przerwa spowodowała, że ciężko było mu się oprzeć. Zwłaszcza, że harpia była przepiękna.

-Jesteś pewien? – zapytał głębokim, hipnotyzującym głosem, zbliżając dłoń do policzka niewolnika.

Opuszkami palców musnął delikatnie miękką skórę i zadowoleniem obserwował, jak powieki chłopca zaczynają opadać, aż w końcu zamykają się, a ciało bezwładnie opada na miękkie posłanie.

 

Odetchnął głęboko, słysząc trzask zamykanych drzwi, potem ciche kroki, zbliżające się do niego. Odwrócił się powoli i spojrzał na mężczyznę, któremu miał się oddać. Nie zdarzył jednak nic zobaczyć, kiedy jego oczy zostały przysłonięte jakimś materiałem. Pisnął cicho, jeszcze nie protestował.

-Rozbierz się – usłyszał polecenie.

Na co on się godził? Zaczął rozpinać gorset, który za chwilę opadł ziemię, potem dołączyła do niego skąpa bielizna. Stał, po prostu czekając na rozwój wydarzeń. Własną inicjatywą wykazać się nie mógł – niczego nie widział.

 

Ocknął się leżąc na łóżku. Mruknął coś niewyraźnie i gdy już chciał podnieść się do siadu, poczuł, że dłonie nad głową ma przywiązane do ramy łóżka. Szarpnął bezskutecznie rękami, chcąc zerwać więzy.

Spojrzał w róg pokoju, skąd dobiegał znany mu zapach. Gdy tylko dostrzegł wampira, ułożonego wygodnie w fotelu i pijącego wino, szarpnął się jeszcze mocniej, chcąc jak najszybciej uciec. Był prawie nagi, zostały mu jedynie skąpe, koronkowe majtki, kusząco eksponujące pośladki.

-Puszczaj! – krzyknął z mieszanką złości i strachu.

Venom pokręcił głową, wstając i zbliżając się powoli do chłopca. Ukucnął przy nim i pogłaskał policzek.

-Przecież cię nie trzymam – uśmiechnął się psotnie i położył obok niego na posłaniu. Opuszkami palców musnął delikatnie gładkiej skóry na udzie.

-Nie!

-Gabrysiu – wyszeptał miękko mężczyzna, wpatrując się w niego z uwielbieniem. – Nie bój się. Uwierz, że nie wezmę cię, póki nie poprosisz – zachichotał.

-Słucham?!- oburzył się chłopak, po raz kolejny szarpiąc więzami.

Co wampir sobie wyobrażał?!

-Tak, maleńki – mruknął Venom. – Będziesz mnie prosił o każdy dotyk.

-Chyba sobie kpisz!

Cyjan spojrzał mu w oczy z przekorą. Już nic nie mówił, uznał, że czyny powiedzą same za siebie.

 

Reavmor przełknął nerwowo ślinę, gdy nieznajomy pociągnął go za włosy w dół, tak, by klęczał przed nim. Skrzywił się, czując, jak coś ociera się o jego policzek.

-Bierz go – usłyszał i już nie miał wątpliwości, że był to członek.

Z cichym westchnieniem polizał główkę penisa mężczyzny, drżącą ze zdenerwowania rękę położył na jądrach, masując je delikatnie. Zakrztusił się, kiedy nieznajomy nagle przyciągnął jego głowę, a męskość weszła głęboko w gardło. Złapał się mocno jego bioder, starając się odrobinę odsunąć. W głowie krążyła mu tylko jedna myśl – musiał wytrzymać.

 

Venom uśmiechnął się delikatnie, widząc, jak harpia zagryza wargi. Wiedział, że i tak będzie jęczeć. Z zadowoleniem polizał jej sutka, dłonią zjeżdżając w dół. Pieścił delikatnie podbrzusze, chwilę potem przenosząc się na nieco uniesionego już członka i muskał go paznokciami, uważając, by nie zranić chłopaka.

-Przestań! – warknął młodzik, uciekając biodrami jak najdalej od tego dotyku.

Czuł, że nie wytrzyma. Nie chciał poddać się wampirowi, ale to, co robił, doprowadzało go do szaleństwa. Wampir tylko zachichotał cicho z satysfakcją, widząc twardą już męskość niewolnika. Powoli podniósł się na łokciach i położył się między nogami harpii, uprzednio rozchylając je. Leniwie przejechał dłonią po wrażliwej skórze uda i z cichym pomrukiem polizał głowę penisa młodzika. Wiedział, że się podda. Wcześniej, czy później.

 

Sapiąc ze zmęczenia, podszedł do łóżka i oparł się o nie rękami, tak, jak mu polecono. Zacisnął powieki, czując dłonie na wypiętych pośladkach. Jęknął cicho, udając podniecenie, gdy palec mężczyzny wkradł się do jego wnętrza. Więc to na tym polegała prostytucja?  Nie wierzył, że jeszcze dawał radę wytrzymać ten dotyk – zimny, bez odrobiny uczucia, mechaniczny. Tak bardzo kojarzył mu się z przeszłością…

 

Venom zaśmiał się głośno, słysząc donośny jęk niewolnika, gdy mocno zassał się na jego członku. Harpia była tak urocza, że miał ochotę dręczyć ją w ten sposób bez końca. Z cichym pomrukiem odsunął się od męskości chłopca i zerknął na jego podnieconą, zaróżowioną twarz. Była przepiękna… Złapał go za podbródek, by patrzył na niego, kiedy wsunął palec w jego ciasne, gorące wnętrze.

Z ust Gabriela wykradł się głośny jęk, a on sam rzucił głową. Tak, jak chciał wampir, patrzył mu prosto w oczy - z wściekłością maskującą rozkosz i zagubienie. Co miał robić? Venom robił mu to inaczej… Nie miał pojęcia, że dotyk może być tak przyjemny.

-Chcesz więcej? – zapytał Cyjan, poruszając już dwoma palcami we wnętrzu chłopca. – Obiecuję, że cię nie skrzywdzę.

Młodzik zagryzł wargę, oddychając łapczywie. Chciał, by mężczyzna dotykał go dalej, ale…

-Rozwiąż mnie – zażądał, mimowolnie kręcąc biodrami. – Nie chcę tak – szepnął, przymykając oczy.

Cyjan westchnął ciężko, spuszczając wzrok, zastanawiając się, co zrobić. Wyglądało na to, że harpia była naprawdę ciężkim przypadkiem. Nie chciał jej zrobić krzywdy, a już na pewno nie zrazić jej do siebie na samym początku. Z rezygnacją przesunął dłoń na nadgarstki chłopca i rozwiązał krępującą je wstążkę.

Odwrócił się, chcąc wstać, kiedy poczuł dotyk na przedramieniu. Z zaskoczeniem zerknął do tyłu i zmarszczył brwi, widząc, że Gabriel patrzy na niego ze zmieszaniem i determinacją. Punkt kulminacyjny jego zdziwienia nastąpił, gdy chłopiec pociągnął go do siebie i wpił mocno w jego wargi. Przez chwilę nie wiedział, co robić, nie trwało to jednak długo, kiedy objął go mocno w pasie i zaczął oddawać pocałunek.

Harpia oderwała się od niego i spojrzała ponownie na jego przystojną twarz.

-Weź mnie – zażądała, rozpinając w pośpiechu koszulę właściciela.

 

Reavmor jęknął cicho, gdy poczuł, jak penis mężczyzny napiera na jego wejście, chwilę później wypełniając go. Nieznajomy zaczął się mocno poruszać, co jakiś czas klepiąc go niezbyt mocno w pośladek. Gabriel zakwilił ledwo słyszalnie. To nie delikatny ból był najbardziej upokarzający, a świadomość, że został sprowadzony do postaci przedmiotu. Dotyk tego mężczyzny czynił go bezwartościową rzeczą. A przecież obiecał sobie… Obiecał, że nigdy nie pozwoli sobie tak myśleć.

Wampir uśmiechnął się, gdy harpia krzyknęła z rozkoszy prosto w jego usta. Z pomrukiem aprobaty nakierował swój twardy członek na dziurkę chłopca i zaczął ruszać biodrami, ocierając się o nią drażniąco. W końcu obiecał coś Gabrielowi na początku, a on słowa dotrzymywał. Reavmor kręcił się pod nim z niecierpliwością.

 -Na co czekasz? – zapytał, z trudem powstrzymując się przed kolejnym jękiem, gdy penis właściciela otarł się o jego jądra.

-Na twoją prośbę, skarbie – wyszeptał wampir, uśmiechając się podle.

Nie miał najmniejszego zamiaru odpuścić harpii, była zbyt cudowna, by tak po prostu ją wziąć. Pragnął, by oddała mu się całkowicie, chciał czuć, że jest jego.

Gabriel zmarszczył brwi w złości. Zaraz jednak uśmiechnął się kpiąco, nie chcąc dać właścicielowi satysfakcji. Otarł się o niego powolnym ruchem i sapnął z podniecenia wprost do jego ucha.

-Weź mnie – szepnął, przygryzając je dość mocno. – Proszę – dodał po chwili.

Cyjan pokręcił głową, słysząc słowa niewolnika. Miał nadzieję, że pomęczy go trochę dłużej, ale, jak widać, młodzik domyślił się jego intencji. Przysunął smukłe ciało do siebie, by po chwili oprzeć piękne nogi na swoich umięśnionych barkach. Zgodnie z obietnicą, zaczął powoli zanurzać się w gorącym, ciasnym wnętrzu, wsłuchując się w rozkoszne jęki młodzieńca.

Ten drżał na całym ciele z ogarniającej go przyjemności. Penis wampira wypełniał go tak dokładnie, drażnił każdy, najmniejszy zakątek. Ruszył niespokojnie biodrami, domagając się dalszych ruchów i odchylił głowę.

-Jesteś cudowny – szepnął wampir, podziwiając jego smukłą szyję.

Nie potrafiąc się powstrzymać, nachylił się nad harpią i pocałował pod uchem, chwilę później schodząc niżej, liżąc i ssąc, robiąc niewielką malinkę. Uśmiechnął się, widząc błogość na twarzy kochanka i zupełnie nagle wbił kły z pulsującą kusząco tętnicę z zadowolonym pomrukiem. Przymknął oczy, czując wspaniały smak krwi, poruszając się dużo szybciej, agresywniej. Chłopak był idealny w każdym calu, zwłaszcza, gdy tak krzyczał i jęczał pod nim.

 

Gabriel skrzywił się, czując, jak sperma rozlewa się w jego wnętrzu. Z westchnieniem ulgi przyjął odsunięcie się mężczyzny. Usiadł na posłaniu i tylko czekał. Gdy tylko usłyszał dźwięk zapinanej sprzączki od paska, oddalające się kroki i trzask zamykanych drzwi, opadł na łóżko. Pospiesznie zdjął opaskę z oczu, ale nie zrobił nic więcej. Po prostu leżał, starając się uspokoić.

 

Wampir poruszał się szybko, czując, że niewiele brakuje mu już do końca. Wbił się mocniej, widząc, jak harpia wygina się w łuk i dochodzi z głośnym krzykiem. Czując zaciskające się na jego męskości mięśnie, warknął cicho i skończył, zalewając gorące wnętrze nasieniem. Oparł się dłońmi o materac, dysząc cicho, patrząc z delikatnym uśmiechem na twarz zmęczonego młodzika. Wyszedł z niego i opadł na pościel obok niego. Nie zastanawiając się, wziął jego dłoń w swoją i przysunął sobie do ust. Pocałował ją delikatnie.

-Dziękuję – szepnął cicho.

Gabryś zerknął zdziwiony na wampira. Nie sądził, że mężczyzna mu to powie. Jego wargi mimowolnie wygięły się w delikatnym uśmiechu, a wzrok powędrował gdzieś w bok. I tak ucieknie… ale jeszcze nie teraz. W tej chwili chciał tylko spać. Nawet nie poczuł, jak Venom go objął, zasnął słodko, nie chcąc teraz zbyt dużo myśleć.

 

Reavmor wstał z ociąganiem i zaklął, czując spływającą po udzie stróżkę spermy. Musiał wziąć prysznic, by choć trochę zmyć ten brud. I choć czuł się niesprawiedliwie potraktowany, sprawdziło się jego najgorsze przypuszczenie – wyrzutów sumienia nie było.

 

Nataniel rozejrzał się dookoła ciekawskim wzrokiem. Podziemia niesamowicie go fascynowały. Były przerażające, ale jednocześnie otoczone niezwykłą, magiczną aurą. To ona go przyciągała. Zawahał się, mijając stalowe drzwi z mechanizmem dwunastoramiennej gwiazdy, nie zatrzymał się jednak. Jeszcze nigdy nie był dalej. Zmarszczył brwi, dostrzegając drzwi na końcu korytarza. Po ich bokach paliły się dwie pochodnie, a ich światło było jakby jaśniejsze niż przeciętne. Niepewnie podszedł bliżej i zbadał palcami ich fakturę – były gładkie, stalowe i bardzo zimne. Nagle poczuł niepokój, jakby za ich progiem znajdowało się coś nieczystego. Serce zaczęło bić szybciej, a drobna dłoń mimowolnie zacisnęła się na klamce.

Chłopiec krzyknął, czując, jak coś ciągnie go za włosy do tyłu. Pisnął przerażony, widząc wściekłą twarz demona. Nie minęła chwila, a już był ciągnięty za czuprynę w stronę wyjścia. Tak przynajmniej myślał. Co on najlepszego narobił…

Jęknął z bólu, gdy właściciel szarpnął nim mocniej. Ujrzał znane mu lochy i nagle zalała go panika. Krzyczał głośno, gdy demon wciągnął go do jednej z celi i pchnął, by uklęknął na ziemi, nacisk jego dłoni nie zależał ani trochę.

Źrenice rozszerzyły się w szoku, gdy mężczyzna  ujął jedną ze starych kości w dłoń i podstawił mu tuż przed jego twarzą.

-Gryź – syknął wściekle.

Chłopiec zaczął płakać, próbując się wyrwać. Nie miał jednak szans, właściciel złapał go mocno i siłą wdarł kość do jego ust. Ten zawył rozpaczliwie, łamiąc sobie na niej zęby.

 

Obudził się z krzykiem, cały mokry od potu i czerwony na twarzy. Poderwał się do siadu, oddychając niespokojnie i przykrył usta dłonią. To nie było jak sen, wydawało się takie realne… Obejrzał się dookoła. Był w swoim pokoju zupełnie sam. Nie myśląc wiele, wstał z łóżka i wyszedł na korytarz, zamykając za sobą drzwi. Pokierował się prosto do sypialni właściciela. Czuł, że musiał mu o tym powiedzieć, opanowywał go jakiś dziwny rodzaj niepokoju, taki, którego do tej pory nie znał. Z cichym westchnieniem zapukał do drzwi komnaty Demasse i gdy usłyszał zaproszenie, wszedł do środka.

Demon zlustrował smukłą sylwetkę ze znudzeniem. Zmarszczył brwi, widząc jego rozgrzaną, błyszczącą od potu skórę i wilgotne oczy. Odłożył czytaną lekturę na stolik leżący nieopodal łóżka i posłał mu pytające spojrzenie.

Młodzik podszedł do swojego pana, oddychając ciężko. Przymknął delikatnie oczy, gdy ten pociągnął go na kolana.

-Śniło mi się coś – szepnął, przykrywając oczy dłonią. – To nie było jak zwykły sen…

Makador przyciągnął go bliżej, tak, by opierał się plecami o jego tors. Czuł niespokojny puls i dreszcze przechodzące ciało niewolnika. Przyłożył dłoń do jego czoła i zaniepokoił się odrobinę – było cholernie gorące.

-Uspokój się – polecił. – Co ci się śniło?

-Byłem w podziemiach i znalazłem drzwi – mówił chłopiec. – Tam było coś złego, nie wiem, co, ale bałem się.

Demon zesztywniał i wziął głęboki oddech. To było niemożliwe, żeby niewolnik wiedział…

-Kazałeś mi jeść kości w lochach – przyznał młodzik drżącym z przejęcia głosem. – Ale to nie był sen…

Demasse westchnął ciężko, składając delikatny pocałunek za uchem podopiecznego. Przez chwilę nie wiedział, co mu odpowiedzieć.

-Nie przejmuj się – odparł w końcu. – To był tylko sen.

Pogłaskał policzek chłopca z ulgą zauważając, że stał się już chłodniejszy. Teraz nurtowała go inna sprawa. Skąd niewolnik wiedział o tych drzwiach? Z całą pewnością tam nie był, a to oznaczało… że miał wizję. Czy istniała taka możliwość, żeby posiadł naturalne umiejętności artromegi? Za wrotami z jego snu znajdowała się rodowa biblioteka. Tylko tam trzymał księgi z zakazanymi technikami, nic więc dziwnego, że młodzik wyczuł coś niepokojącego.

-Nie… - zaprzeczył chłopiec, kręcąc niespokojnie głową. – Nieprawda.

Demon położył go na łóżku i nachylił nad nim. Spojrzał spokojnie w jego wystraszone oczy. Ten chłopak zadziwiał go coraz bardziej.

-Śpij tutaj, jeśli się boisz – pozwolił i cmoknął go w czoło. – Tylko nie przeszkadzaj – ostrzegł.

Wyglądało na to, że musiał zasięgnąć fachowych źródeł. Nie zamierzał wspominać o tym niewolnikowi, póki nie miał pewności… Na razie wrócił jednak do lektury.

 

Od Autora:

No tak… Miałam nie dodawać rozdziału w najbliższym czasie, ale tak mnie pozytywnie zaskoczyliście, jeśli chodzi o komentarze, że musiałam Wam zrobić tę przyjemność.

Ferie się skończyły, a ja znowu mam mniej czasu, do tego dochodzi matura, więc nie gniewajcie się, jeśli zrobię dłuższą przerwę. Staram się.

Rozdział napisany i dodany – nie chciało mi się sprawdzać, za co przepraszam z całego serca.

Miłego dnia!