Rozdział 45 - "Symbol Magiczny"

Nataniel leżał w łóżku, wiedział, że demon nie chciał go widzieć w swojej sypialni, dlatego posłusznie pozostał w pokoju. Z jednej strony czuł ogromną radość, że właściciel powiedział mu coś takiego, z drugiej miał poczucie winy, że go zmartwił. Nie opuszczało go wrażenie, że znowu wszystko zepsuł. Nie mógł przewidzieć, jak teraz będzie się zachowywał Demasse, czy rzuci to w niepamięć, czy zacznie się na nim wyżywać… Choć tak naprawdę nic złego nie zrobił, nie miał pojęcia, że w lochach mogło być niebezpiecznie, zwłaszcza, że Gabriel zapewniał, iż nie ma powodu do niepokoju. Starał się wymyślić jakieś sensowne przeprosiny, nim demon do niego zajrzy.

 

Gabriel siedział na łóżku, nudził się. Napięta atmosfera uniemożliwiała mu zrelaksowanie się, czy chociaż jakiekolwiek sensowne zajęcie. Venom chyba się na niego rozzłościł, bo siedział w fotelu, czytając jakąś książkę i nie uraczył go nawet spojrzeniem. Rzadko milczał, jak i również nieczęsto siedział przy nim, gdy był zły. W końcu harpia nie wytrzymała.

-Będziesz tak milczał już zawsze?- Zaczął uszczypliwie.- Może i dobrze, nie będę musiał cię słuchać.

Wampir oderwał wzrok od książki i spojrzał  na młodzika. W jego oczach dało się zobaczyć coś na kształt zawodu, nie złości. Reavmor nie cierpiał takich chwil, kiedy Venom był poważny. Czuł się wtedy przy nim taki żałosny, mały i bezbronny.

-Grzecznie byłoby odpowiedzieć.- Syknął.

-Tyle razy cię prosiłem, żebyś tam nie chodził.- Powiedział Venom, odkładając lekturę na stolik.

-Ale nigdy mi nie zabroniłeś.- Warknął Gabriel.

Mężczyzna pokręcił głową, harpia niekiedy była naprawdę mało rozgarnięta. Podszedł do łóżka i usiadł koło niewolnika. Wziął jego policzek w dłoń i pogłaskał delikatnie.

-A czy muszę ci czegoś zabraniać, żebyś zaczął mnie szanować?- Zapytał.- Muszę krzyczeć? Nie wystarczy, że cię poproszę?

Chłopak oklapł nieco i odwrócił wzrok. Nie chciał, żeby wampir tak do niego mówił.

-Naraziłeś Nataniela na niebezpieczeństwo, wiem, że niespecjalnie.- Mówił Venom.- Ale pomyśl, co mogłoby się stać, gdyby Makador nie zareagował w porę? Nie jesteś zapieczętowany, nie miałbym pojęcia, gdyby stało wam się coś złego.

-Cyjan…

Wampir ucałował delikatnie drobne usta kochanka. Nie wymagał żadnej odpowiedzi. Chciał jedynie, by Gabriel przemyślał jego słowa i wziął do serca.

-Proszę, szanuj mnie.- Szepnął mu do ucha.- Niczego więcej od ciebie nie wymagam, tylko mnie szanuj, tak, jak ja szanuję ciebie.

Warga harpii zadrżała lekko. Chłopiec nie wiedział, co powiedzieć, zdawał sobie sprawę z tego, że był niewdzięczny… Splótł ich palce delikatnie, nie było go stać na wylewniejszy gest.. Venom tak dobrze go traktował, robił wszystko, żeby był zadowolony…

-Przepraszam.- Szepnął, wpatrując się beznamiętnie w podłogę i pozwolił się przytulić Venomowi.

 

Demon szalał, był wściekły. Złościł się na Arkade, na Reavmora, Venoma, całą jego służbę, ale przede wszystkim na siebie. Nie mógł uwierzyć, że powiedział coś takiego niewolnikowi. Pokazał, jak zależy mu na tej drobnej istocie. Nie potrafił już dłużej nie dopuszczać do siebie myśli o tym, że niewolnik coś jednak dla niego znaczył, ale dezaprobata z jego strony rosła z każdą minutą. Nie dałby rady pozbyć się młodzika, oddać, wypuścić, choć bardzo tego chciał. Arkade wróciłby do rodziny, byłby szczęśliwy, a on do końca życia miałby święty spokój. Kupiłby nowe zabaweczki i brał je do końca ich dni. Demon westchnął. Nie było takiej możliwości, mimo wielu rozmyślań, nie dałby rady zabić, a tym bardziej oddać Nataniela komukolwiek. Pragnął go mieć przy sobie i jednocześnie jak najdalej. Nie chciał znowu się na niego wściekać i bić, wiedział, że i tak długo tego nie wytrzyma, że w końcu zmięknie i znowu zacznie być dla niego delikatny. Może tak miało być? Miał dość uciekania przed tym wszystkim. Dlaczego tak bardzo oburzała go myśl, że mógłby być dla niego dobry? Przecież był zadowolony, widząc, że młodzik jest szczęśliwy. Mimo wszystko, coś mu na to nie pozwalało. Westchnął przeciągle, padając zrezygnowany na mroźny śnieg. Był na powierzchni, nie mógł wytrzymać pod skorupą. Nie przejmował się nawet tym, że biały puch topi się pod wpływem jego dotyku i moczy jego eleganckie szaty. Nie dość, że miał na głowie tą sprawę z królem, to jeszcze niewolnika na karku. Veragror trącił lekko łbem jego ramie, ten z bladym uśmiechem poklepał go po pysku. W końcu jaszczur opadł koło niego, widząc, że jeździec nie ma najmniejszej ochoty wracać. Demon czuł się lepiej, wiedząc, że ma przy sobie wiernego smoka, jedyne stworzenie, które nigdy go nie zawiodło. Uśmiechnął się szerzej, przypominając sobie pierwsze próby ujeżdżenia gada. Całe szczęście, że był ognioodporny, bo zostałaby z niego jedynie garstka popiołu. Zirytował się, kiedy kolejny raz został trącony smoczym łbem.

-Co jest?- Zapytał, spoglądając na niego uważnie. Zmarszczył brwi, gdy ujrzał zranienie nad lewym rogiem. Niewielkie, ale widoczne. A najdziwniejsze było to, że jeszcze się nie zasklepiło. Czarne bestie bardzo szybko się regenerowały, potrafiły nawet leczyć. Wstał z ziemi i przyjrzał się dokładniej. Najzwyklejsze zranienie. Westchnął z rezygnacją, przyciągając do siebie wielki łeb. Pod koniec życia zdolność do regeneracji malała.- Zbliżasz się do końca, co?- Zapytał, zaciskając mocno powieki. Teraz już wiedział, że niedługo go straci. Ucałował jeszcze raz lśniące łuski.

-Pozwolę ci odejść.- Rzekł. Czarne smoki umierały w jednym miejscu, miejsce to zwano krwawą grotą. Przybywały tam blisko swojego końca i przeżywały ostatnie dni w absolutnym spokoju, po czym odchodziły z godnością, charakterystyczną dla tej pięknej rasy.- Ale jeszcze nie teraz.- Szepnął i wyjął jakąś fiolkę z kieszeni. Otworzył i wylał część zawartości na dłoń. Rozsmarował po zranieniu, które zniknęło w mgnieniu oka. Smok otarł głowę o jego ramie, zadowolony, ale i dzielący ból swego jeźdźca.

 

W istocie, demon nienawidził swojej rezydencji, wiązała się z masą najróżniejszych przeżyć, tych złych, również przyjemnych. Nie wspominał swojego dzieciństwa dobrze, jak każdy Almagedorczyk. Dzieci były raczej skutkiem ubocznym ciągłego dążenia do zaspokojenia swojego ciała, lub pragnienia przedłużenia rodu. Natomiast Demasse nie zamierzał tego robić, nie pragnął potomka , przynajmniej nie na siłę. Wszystko, co robił, robił dla siebie, a nie dla przyszłości swojego nazwiska. Miał gdzieś wszystko, co będzie się działo po jego śmierci. Jeszcze niedawno chciał być znany i szanowany, ale teraz z każdym dniem zaczynał co raz bardziej nienawidzić tego wymuszonego posłuchu. Nie ważne, co powiedział, mógł palnąć największą głupotę, a lud i tak był wniebowzięty. Szlachta. Napuszeni arystokraci, pławiący się w luksusach, do których on sam należał. Każdy z nich cieszył się uznaniem mieszczaństwa, plebsu, uznawani byli za coś lepszego. Dlaczego? Ze względu na pokaźną sumę w skarbcu, umiejętności magiczne, wiedzę ogólną i znajomość dobrych manier, czyli powszechnie znanej, sztucznej skorupki, otaczającej każdą, bogatą istotę?  Dlaczego jego niewolnik miałby być czymś gorszym? Bo odebrano mu wszystko, a właściwie on odebrał mu wszystko i teraz nie miał już niczego? Pokręcił głową, wchodząc do jego pokoju. Spojrzał na chłopca, wyraźnie zaniepokojonego jego obecnością. Widział jeszcze pozostałości po płaczu, lekko czerwone oczy, policzki zdążyły już wyschnąć. Płakał przez niego, oczywiście, bo przez kogo innego? Młodzieniec wzdrygnął się i skulił, gdy demon zaczął się zbliżać.

-Ja nie chciałem.- Zaczął się tłumaczyć.- Naprawdę nie chciałem być nieposłuszny, nie wiedziałem.- Szepnął, zakrywając lekko twarz ręką, bojąc się ataku agresji jego pana.- Ja już nigdy więcej tego nie zrobię…

-Natanielu.- Rzekł zimno demon, co nie spotkało się z żadną reakcją ze strony niewolnika.

-Proszę, tylko nie bądź dla mnie taki, proszę.- Nie przestawał chłopiec. Wstał. - Naprawdę już nigdy cię nie zdenerwuję, panie.- Umilkł, gdy poczuł piekący ból na policzku.

-To, za przerywanie mi.- Wyjaśnił demon.- A teraz chodź za mną.- Rozkazał i ruszył w stronę korytarza.

Nataniel niepewnie poszedł za nim. Jego niepokój wzrastał z każdym miniętym dyplomem i każdym piętrem marmurowych schodów.

-Panie…- Szepnął cicho, gdy zeszli na ostatnie piętro. Już tutaj kiedyś był, kiedy demon nałożył na niego pieczęć. Rozglądał się nerwowo dookoła i zaczął panikować, po raz kolejny przechodząc przez loch, aż w końcu stając przed stalowymi wrotami z wyrytą dwunastoramienną gwiazdą. Zadrżał, gdy się otworzyły i ukazały mu ten sam obraz. Dwanaście ołtarzy, ułożonych w kręgu, czarne, skaliste ściany i nierówne podłoże, okryte stalowym poblaskiem. Jęknął błagalnie, gdy podkoszulek piżamy został z niego ściągnięty.

-Proszę, nie.- Pisnął i wtulił się w męski tors.

Makador jednak nie zareagował, nie zważając na nieśmiałe protesty młodzieńca, wziął go na ręce i położył na jednym z ołtarzy. Jego runiczna cyfra była szóstką. Spojrzał jeszcze na zapłakane oblicze swojego niewolnika, ale nie mógł zwlekać. Wymówił parę niezrozumiałych dla Arkade słów. Jego dłoń zyskała czarną poświatę. Przyłożył opuszki palców do klatki piersiowej młodzieńca i zmarszczył brwi, gdy usłyszał głośny krzyk cierpienia. Zatkał dłonią usta chłopca. Gdyby tylko mógł zrobić mu to bezboleśnie, na pewno by go nie torturował.  Ale nie miał wyjścia. Gdy ból odstąpił, Nataniel poczuł, jak cała jego energia go opuszcza, cała jego magia gdzieś ulatuje. Poczuł się bardzo senny. Zamknął oczy i odpłynął. Zaś demon spoglądał jeszcze chwilę na swoje dzieło. Do zamkniętej w okręgu gwiazdy dołączył jeszcze jeden symbol, sześciokąt, zamykający go w swych objęciach, oraz kilka run po bokach, oznaczających zniewolenie magiczne. Wzrok Demasse zmętniał. Nie zastanawiając się dłużej, zabrał młodzika na ręce i zaniósł do sypialni.

 

 

-Gabriel!- Krzyknął Cyjan, wariując nad skrawkiem papieru.- Niech ja go dorwę w swoje ręce.- Warknął do siebie, trzaskając drzwiami swojego gabinetu. Był wściekły, naprawdę wściekły. Dopiero, co pogodził się z chłopakiem, a znowu krew go zalewała. Otworzył drzwi sypialni swojego niewolnika, ale go tam nie zastał. Myślał chwilę, poczym pokierował się do biblioteki. Cały poczerwieniał na twarzy, widząc spokojnie oblicze Reavmora, wygodnie rozłożonego w fotelu, popijającego kawę.

-Co, to ma być?- Warknął, machając mu jakimś pismem przed nosem.

Był to rachunek od służby, która, jak się przed chwilą dowiedział wampir, ciężko pracowała, by dogodzić młodej harpii.

-Przypomina rachunek, czyż nie?- Uśmiechnął się Reavmor, oglądając pismo.

-Co ty tutaj wyprawiałeś?- Cyjan zgiął rękę w pięść, zaciskając mocno usta. Miał ochotę go udusić.

-Przepraszam.- Szepnął niewinnie Gabriel, wstając z fotela.- Nudziłem się, brakowało mi ciebie.- Szepnął mu do ucha, wiedząc, że udobrucha w ten sposób swojego pana.- Naprawdę tęskniłem.- Polizał go w ucho i mruknął.

-Zbankrutuję przez ciebie.- Warknął wampir, mocno całując harpię w zachęcająco rozchylone usta. Pchnął go pod ścianę i zaczął lizać jego szyję.- To cię będzie kosztowało trochę krwi.- Oznajmił, trochę rozluźniony. Co prawda, nigdy nie przejmował się finansami, ale chłopak sporo przesadził. Uniósł go za pośladki i zmusił, by oplótł go nogami w pasie.

-Jest cała twoja.- Szepnął młodzik, z przyjemnością oddając się pieszczocie. Jęknął przeciągle, wprost do jego ucha, gdy wampirze kły zatopiły się w jego tętnicy. Poczuł, jak ogarnia go błogie uczucie ukojenia i spokoju.  Niemal krzyknął z niezadowolenia, gdy wampir się od niego oderwał.- Jeszcze raz.

-Wszystko?- Uśmiechnął się drapieżnie Cyjan. Złość, jak szybko przyszła, tak szybko odeszła. Reavmor był zbyt kuszący.- Powiedz mi, chcesz, żebym cię wziął? Tutaj?

-Tak.- Szepnął uwodzicielsko Gabriel przygryzając mocno ucho właściciela.- Weź mnie.

 

Demon stał znużony, wyciągając jedną rękę w bok, aby Silencja mogła dobrze ją zmierzyć. Miał dość. Dość życia, dość tej kobiety, dość Almagedoru, dość świata, w którym dane mu było funkcjonować. Został zmuszony do zakupienia nowego, oczywiście wybitnie eleganckiego odzienia na kolejny, nudny bankiet i również tym razem, między innymi, na jego cześć. Gdyby mu się nie powiodło, przynajmniej nie musiałby znowu tutaj stać i dawać się nakłuwać igłą przez dłonie lekko wstawionej Silencji.

-Makadorze, nie kręć się.- Parsknęła śmiechem kobieta, widząc niecierpliwość demona.- Za chwilkę kończę.

-Skończ teraz.- Prychnął demon.- Ręka mi drętwieje.

Diego pokręcił głową z uśmiechem. Demasse doprawdy potrafił być pocieszny, szczególnie w takich sytuacjach.

-Dobrze.- Rzekła Silencja, zapisując wszystko w swoim dzienniku.- Diego, twoja kolej.- Uśmiechnęła się przebiegle.

Demon z westchnieniem ulgi odmaszerował na bok. Oglądał teraz, jak Diego spokojnie daje się mierzyć i warknął. Chyba naprawdę nie miał cierpliwości. Gdy było po wszystkim, Silencja westchnęła z uśmiechem.

-To co, panowie? Może rumu?- Zapytała , odpaliła drobne cygaro i zaczęła uważnie przypatrywać się swoim czarnym szponom.

-Chętnie.- Rzekł Makador, siadając przy stoliku.  Uśmiechnął się na widok butelki, wypełnionej po brzegi alkoholem. Chyba zaczynał się od niego uzależniać, tak, jak od niewolnika, o którego cierpieniu starał się nie myśleć, chociaż niespecjalnie mu wychodziło.

-Makadorze.- Zaczęła tajemniczo Silencja.- Wiesz, że jestem najlepsza w swoim fachu, prawda?

-Powiedzmy.- Sarknął demon.

-Byłabym zachwycona, gdybyś zaproponował mi uszycie szat królewskich, doprawdy, zachwycona.- Rzekła entuzjastycznie, spoglądając wyczekująco na mężczyznę.

Ten zmarszczył brwi. Dlaczego nikt nie potrafił utrzymać języka za zębami, przynajmniej do czasu, gdy naprawdę zostanie tym cholernym królem? Przeniósł wzrok na jedwabną firankę.

-Masz tą robotę.- Zgodził się mimo wszystko, wiedząc, że nikogo lepszego niż ona nie znajdzie.

-Wiedziałam.- Rzekła dumna z siebie.

 

Diego należał do istot rozsądnych i empatycznych, więc nigdy w życiu nie pomyślałby o niewolniku. A już na pewno nie takim, który miałby z nim współżyć na siłę. Co nie oznaczało, że był święty i żył w celibacie. O nie. Zdarzało mu się, właściwie dość często, spędzać z kimś pojedynczą noc, oczywiście mówiąc wprost, że nie pragnie żadnych zobowiązań. Nie zamierzał nikogo oszukiwać, ani ranić. Nie miał szczególnej potrzeby stałego związku, nigdy nie robił nic na siłę. Chociaż tłum chętnych czekał na niego i jego pieniądze. Bo Diego nie należał do biednych, w żadnym wypadku nie można go było nazwać ubogim. Lubił spontaniczne noce z dopiero, co poznaną istotą. Gustował w młodych mężczyznach, w kobietach, chłopcach. Był otwarty. Mimo, iż nie robił nic na siłę, to nie wykluczał wielkiej miłości, ani założenia rodziny. Po prostu był jeszcze młody i mimo rozsądku, wiedział, że nie był na to gotowy.

 

Demon wrócił do swojej rezydencji, jakoś nie potrafił odepchnąć od siebie myśli, że popełnił błąd. Mimo wszystko, nawet, gdyby chciał, nigdy by tego nie cofnął. Straciłby autorytet. Wszedł do swojej sypialni, gdzie zostawił wcześniej niewolnika. Westchnął, gdy zobaczył, że chłopak już nie śpi. Musiał mu wytłumaczyć kilka kwestii.

-Panie?- Szepnął smutno chłopiec, wpatrując się w pościel. Skupił się lekko, gdy demon kucnął przy nim. Nie na niego patrzeć, nie teraz, gdy mu to zrobił, gdy odebrał mu jedyną, ostatnią wartość jego życia. Nie zasługiwał na to, demon nie miał podstaw, by tak go skrzywdzić.

-Pieczęć, jaką na ciebie nałożyłem, niczego ci nie odebrała.- Rzekł demon, gdy usłyszał myśli niewolnika.- Nie zabrałem ci mocy, a jedynie sprawiłem, że jest dla ciebie niemożliwa do wykorzystania. Symbol można odblokować w każdej chwili, przy moim najmniejszym udziale. To tylko blokada, która ma za zadanie chronić również ciebie przed zrobieniem czegoś głupiego.

Nataniel spojrzał na niego zaskoczony. Nie do końca mu wierzył.

-Ale ostrzegam cię, twój kolejny wyskok może nie skończyć się dla ciebie tak dobrze.- Zagroził demon.- Zawiedź mnie jeszcze raz, a będę nakładał na ciebie kolejne pieczęci, aż w końcu nie będziesz w stanie nawet samodzielnie się ruszyć, rozumiesz? Pamiętaj to, kiedy następny idiotyczny pomysł przyjdzie ci do głowy. Chyba nie chcesz stać się moją marionetką?

Arkade pokręcił głową.

-A teraz idź do swojego pokoju.- Rozkazał.- Przy mnie będziesz mógł spać, gdy zmądrzejesz.

 

 

Od Autora:

Wprost uwielbiam ludzi, nieczytających dopisek autorskich. Pozdrawiam, też do nich należę. A teraz interesy poważniejsze, mianowicie, bardzo możliwe, że blog zostanie zawieszony na jakiś czas, bo mam kilka uroczych problemów, które aż proszą się o rozwiązanie. A jeśli nie zostanie zawieszony oficjalnie, to rozdziały będą się pojawiać rzadziej. Jak długo? Nie mam pojęcia, to już zależy od mojej zaradności. Oczywiście nie chodzi o to, że nie chce mi się pisać, a raczej o to, że nie mogę sobie na to pozwolić w obecnej sytuacji.  Na razie jeszcze popracuję, napiszę parę rozdziałów i będę publikować, co jakiś czas. I komentować, do jasnej cholery, bo moja cierpliwość ma bardzo wąskie granice. Pozdrawiam i miłego dnia.