Rozdział 44 - "Portal"

Niestety nie dane było mu poczekać na swego pana, ponieważ szybko zasnął. W napoju najpewniej rozpuszczone zostały jakieś pyłki nasenne. Następnego dnia obudził się wypoczęty, mięśnie dalej odrobinę go bolały, głowa również, ale rekompensowała mu to miękka pościel i gorący oddech demona na karku. Uśmiechnął się i wtulił twarz w poduszkę. Odwrócił się ostrożnie, by nie obudzić swojego pana. Mężczyzna wyglądał tak spokojnie, jego pierś unosiła się powoli, jeszcze spał. Arkade, niewiele myśląc, wtulił  się w niego przodem, jednak wiedział, że już nie zaśnie. Po kilku minutach znudziła mu się ta pozycja i wstał do siadu. Podszedł powoli do okna, niemal na palcach, by nie obudzić Demasse. Musiał położyć się wczoraj późno, pewnie był zmęczony. Kiedy Diego go tutaj przyprowadził poprzedniego dnia, miał wrażenie, jakby wrócił po dalekiej wyprawie do domu, takiego prawdziwego domu… Zaczął się zastanawiać, czym jest dla niego Armagedon. Czy zdradził swoją rodzinę dlatego, że było mu tutaj zwyczajnie dobrze?

-Natanielu, kładź się, do cholery.- Burknął na wpół zaspany, na wpół zirytowany demon. Inne myśli zaprzątały teraz jego umysł. Przez cały wieczór zastanawiał się nad sytuacją. Zdrajca miał zostać monarchą? Przecież to jawny absurd. Nie był pewien, czy tego chciał. Pragnął walczyć, nie siedzieć na tronie…

Arkade wrócił pospiesznie do łóżka, widząc, że obudził swojego pana. Położył się grzecznie obok niego, nie chcąc go zdenerwować.

-Przepraszam.- Szepnął tylko. Demon nie odpowiedział, oplótł go tylko zaborczo w pasie i wrócił do zaświatów.

 

-Makadorze, wstawaj!- Krzyknął Cyjan, szturchając Demasse w ramie.- Makadorze, wiem, że nie śpisz, wstawaj.- Powtórzył pospiesznie. Był ranek, jeszcze wczesny, a demon naprawdę lubił spać. Budzenie go rzadko kiedy przynosiło pozytywne efekty.

-Czego?- Warknął mężczyzna, opierając się na łokciach. Starał się otworzyć oczy, ale powieki co rusz nieposłusznie opadały.

-Musisz pożyczyć mi Nataniela.- Oznajmił rudzielec, spoglądając prosząco w zaspane oblicze przyjaciela.

-Już ci mówiłem, że nie położysz na nim swoich brudnych łap.- Zirytował się demon, spoglądając na słodko śpiącego niewolnika.

-Ależ Makadorze, skąd taki pomysł?- Zaśmiał się nerwowo Cyjan.- Nie dotknę go, obiecuję. Gabriel jest nie do wytrzymania, muszę go jakoś uspokoić. Proszę cię, dostaniesz tyle złota, ile tylko zmieści twój skarbiec.

-Nie.- Rzekł brunet, kładąc się z powrotem na boku. W sumie cieszył się, że Venom nie wypytywał o rozmowę z władcą. Mogłoby się zrobić nieprzyjemnie.

-Tylko parę godzin, obiecuję, że nic mu nie będzie.- Obiecał wampir, klękając przy łóżku. Poklepał policzek bruneta w pieszczotliwym geście.

-Jest chory.- Warknął Demasse, odpychając dłoń przyjaciela. Nie lubił, gdy ktoś zbliżał ręce do jego twarzy. Nigdy nie należał do osób wylewnych, za czym szła szczera nienawiść do wszelkich, pieszczotliwych, fizycznych gestów.

-Zadbam, żeby się nie przemęczał.

Westchnął przeciągle.

-Przyprowadzę go po południu.- Zgodził się.- A teraz bądź łaskaw opuścić moją sypialnię.

Venom, uradowany, ucałował mocno policzek demona, przyciągając go do siebie. Odsunął się, zanim brunet zdążył się zamachnąć i  wyszedł zadowolony, zostawiając dwójkę samą. Demasse spojrzał na zegar, zdobiący jedną ze ścian. Dochodziła ósma  rano. W sumie, Makador i tak wieczorem miał być na zebraniu szlachty, także chłopiec przynajmniej miałby zapewnioną opiekę Cyjana…  Lub jej brak.

Wstał powoli i przeciągnął się. Mięśnie miał jak z waty, przyzwyczaił się już do spania na niewygodnym posłaniu. Łóżko było przyjemną, aczkolwiek drastyczną zmianą i łączyło się z przykrymi konsekwencjami.

-Natanielu.- Rzekł donośnie, tak, żeby chłopak się obudził. Młodzik uchylił leciutko powieki.- Weźmiesz kąpiel, będę czekał na ciebie.- Rzekł i wszedł za szafirowe, kamienne drzwi.

Chłopiec mruknął sennie, ale posłusznie wstał do siadu. Przetarł zmęczone ślepia dłońmi i ziewnął cichutko. Miał nadzieje, że trafi do łazienki. Wstał powoli, czuł się dobrze, niemal zapomniał o gorączce. Wyszedł za próg pokoju i udał się na poszukiwania łazienki. Rozglądał się dookoła, dalej nie do końca znał rezydencje, drogi były bardzo zawiłe. Gdy w końcu odnalazł właściwe drzwi, zawahał się, ale wszedł, spuszczając głowę. Zerknął na właściciela i zarumienił się. Demon rozłożył się wygodnie w ciepłej wodzie.

-Jestem, panie.- Szepnął cicho, zamykając za sobą.

-Widzę.- Uśmiechnął się Demasse.- Rozbierz się.

Arkade zrobił to, co kazał właściciel i szybko pokierował się do wody, by choć trochę uniknąć lubieżnego spojrzenia mężczyzny. Ten nie oponował, wpuścił chłopca do wanny, tak, aby siedział okrakiem na jego biodrach, twarzyczką zwrócony w jego stronę. Przesunął miękko po gładkiej skórze na pośladku chłopca i przyciągnął go, by ten oparł się o jego silny tors.

-Będę musiał wyjść.- Oznajmił.- Możesz spacerować po mojej rezydencji.

-Sam?- Zdziwił się chłopiec. Demasse nigdy mu na to nie pozwalał.

-Tak, maleńki. Wszystkie miejsca, do których nie powinieneś wchodzić, są zamknięte. Służba jest do twojej dyspozycji. Ale nie przemęczaj się.

-A jeśli się zgubię?

-Służba zaprowadzi cię do pokoju.- Zapewnił brunet, nacierając jego plecy aromatycznym olejkiem.- Gdy wrócę, zabiorę cię do Cyjana.

-Pójdę do Gabriela?- Ucieszył się młodzik. Dawno nie widział harpii.

-Tak.- Przyznał Demasse, zjeżdżając na pośladki swojej zabawki. Zdawał sobie sprawę, że nadał mu w tej chwili przywileje godne książątka, a nie niewolnika, ale jakoś nie bardzo go to interesowało. Póki chłopak był grzeczny, miał być również zadowolony.

-Dziękuję.- Szepnął Nataniel, poddając się chętnie dotykowi właściciela.

-Podziękuj Venomowi. Gdyby chodziło o mnie, nie puściłbym cię.- Rzekł demon, zmywając z drobnego ciała nadmiar olejku. Arkade poczuł coś dziwnego, natychmiast się zarumienił i schował twarz w zgięciu szyi bruneta. Niemal zapłakał. Chciał, żeby Makador dotknął go znowu. Żeby mu to zrobił… Widząc lustrzaną ścianę przypomniał mu się ten jeden raz, gdy… Zaczerwienił się obficie i z powrotem schował twarz w ramionach Demasse. Ten spojrzał na niego dziwnie i uśmiechnął się kpiąco. Bez większych oporów wszedł do umysłu chłopca i wertując jego myśli, zaczął się po prostu śmiać. Arkade, zawstydzony do granic możliwości, zamierzał uciec z wanny, jednak silne ramiona szybko mu to uniemożliwiły. Makador spojrzał na niego szczerze rozbawiony.

-Obiecuję, że spełnię twoje fantazje, gdy tylko wyzdrowiejesz.- Zakpił.- Chociaż…- Ścisnął leciutko pośladek chłopca.- Nie wyglądasz mi na specjalnie cierpiącego.

Nataniel spuścił głowę, by w granicach możliwości unikać wzroku właściciela. Wstydził się swoich myśli.

Demasse uspokoił się. Był zadowolony, że chłopiec tego pragnął. Pogłaskał go delikatnie po lśniących włosach, przy okazji mocząc je. Przyciągnął chłopaka bliżej, ale ten bardzo się spiął.

-Nie wstydź się.- Szepnął mu do ucha Demasse.- To jak będzie? Oddasz mi się grzecznie?- Zapytał, całując go pod uchem, po chwili wsuwając w nie język. Zaśmiał się, gdy chłopiec zadrżał.

Młodzik zarumienił się cały, ale pokiwał głową. Demon warknął zwycięsko i przekręcił się w wannie, rozchlapując wodę dookoła, teraz blondynek był pod nim i wyglądał tak kusząco, że nawet, gdyby demon chciał, nie potrafiłby mu się oprzeć. Pocałował go mocno w rozchylone wargi i porwał na ręce, wstając. Wyszedł z łazienki i rzucił ociekającego wilgocią młodzika na łóżko.  Z szatańskim uśmiechem złapał nagarski chłopaka i ściągnął za głowę. Mrucząc, przewiązał je czarną wstążką i umocował przy poręczy łóżka.

-Nie wiąż.- Szepnął z obawą chłopiec.- Proszę.

Demon pocałował go lekko i pogłaskał po policzku.

-Nie bój się.- Mruknął mu uspokajająco do ucha.- Nie zrobię ci krzywdy.- Zapewnił i zjechał niżej, na sutki, podczas, gdy jego ręce pieściły delikatną skórę ud.  Z zadowoleniem wysłuchał pierwszych, cichutkich jęków młodzika.

Przygryzł delikatnie sutek, jeszcze chwilę go pieszcząc. Obserwował, co jakiś czas z uśmiechem, unoszący się z każdą chwilą członek. Musnął go delikatnie ręką, ale nie zrobił nic więcej. Chłopiec nieporadnie rzucał głową i drżał, kiedy mężczyzna niby przypadkowo dotykał jego męskości. Zdziwił się, kiedy poczuł, jak jego nadgarstki zostały uwolnione, zerknął niepewnie na demona, a on uśmiechnął się tylko przebiegle. Zmienił plan. Pocałował mocno chłopaka.

-Pieść się.-  Szepnął mu do ucha, śmiejąc się, gdy zobaczył zdezorientowaną minę chłopca. Wziął jego delikatną dłoń w swoją i powoli pociągnął w stronę podbrzusza.- Już.- Pogonił.

-Nie umiem.- Szepnął zażenowany chłopiec.

Demasse uśmiechnął się jeszcze szerzej i podgryzł delikatnie jego sutek.

-Nie będę się powtarzał.- Rzekł niby ostro, ale dało się wyczuć w jego głosie nutkę rozbawienia.

Arkade zerknął na niego niepewnie, ale posłusznie objął swoją męskość drobnymi palcami. Przesunął delikatnie i jęknął cały czerwony na twarzy. Powoli zaczął powtarzać czynność. Chciał się podobać mężczyźnie i sprawić mu przyjemność. Odchylił głowę do tyłu i jęczał już głośno, czując, że niewiele brakuje mu do spełnienia. Pisnął zaskoczony i odsunął biodra, gdy poczuł zagłębiający się w nim palec. Demon przytrzymał go delikatnie i pocałował. Widok, jaki przedstawiał jego niewolnik był doprawdy nieopisany. Wyglądał tak niewinnie, bezbronnie i mimo, iż nie kochali się pierwszy raz, dalej zdawał mu się taki cholernie czysty i kuszący. Za każdym razem. Uśmiechnął się, słysząc głośny krzyk chłopca i widząc, jak dochodzi z rozkoszą wymalowaną za ślicznej buźce.

-Bardzo ładnie.- Pochwalił go. Położył się na łóżku, koło niego, opierając się na łokciach i spojrzał na niego znacząco. Chciał, żeby tym razem blondynek przejawił więcej inicjatywy, dlatego dał mu też odrobinę więcej wolności. Po prostu był ciekaw, jak poradzi sobie z tą samodzielnością, chociaż nie był to jego preferowany sposób.

-A teraz zajmiesz się mną.- Zachichotał, widząc zdezorientowaną twarzyczkę chłopca. Przyciągnął go delikatnie do swojego krocza i pogłaskał po policzku.

Nataniel spojrzał na niego z obawą. Bał się, że zrobi coś nie tak, demon nigdy nie kazał mu tego robić. Nie chciał go rozzłościć. Nie protestował, nieśmiało, bojąc się odrobinę, polizał główkę męskości demona, przy tym spoglądał na jego twarz, żeby upewnić się, że nie ma na niej złości. Demasse aż chichotał w duchu z nieporadności młodzika. Nie przeszkadzała mu, wręcz przeciwnie. Nie wymagał od niego wprawności, mruknął zadowolony, gdy w końcu chłopiec wziął jego męskość w usta. Niewiele, ale demon miał się czym chwalić. Z powrotem zaczął pieścić dziurkę Arkade, przygotowując go dokładnie i wysłuchując jego słodkich jęków. W końcu, gdy Nataniel zaczął ciężko oddychać, pozwolił mu skończyć pieszczotę i ułożył go na łóżku, pod sobą, dalej pieszcząc jego wejście trzema palcami.

-Chcesz tego, maleńki?- Szepnął mu do wrażliwego uszka.

Młodzik zaskomlał cicho, nieporadnie ruszając biodrami. Było mu bardzo dobrze, chciał, by Makador już w niego wszedł. Zarumienił się jeszcze mocniej, wyobrażając sobie tak dużego penisa w swojej ciasnej dziurce.

-Tak.- Szepnął.

-Poproś mnie.- Rozkazał demon, pieszcząc delikatnie prostatę chłopca. To była dla niego najlepsza zachęta.- Wiesz, jak.

Nataniel chwile bił się z myślami, tak bardzo chciał, żeby właściciel przestał go dręczyć.

-Proszę.- Zaczął niepewnie.- Weź mnie.- Wyjąkał ledwo słyszalnie, chowając twarz w poduszce.

Demasse pocałował go w wilgotne czoło, wziął w dłoń wstążkę, która krępowała wcześniej nadgarstki chłopca i uśmiechnął się do niego znacząco. Nataniel spojrzał na materiał z obawą, wiedział, co właściciel chciał z nim zrobić. Jęknął głośno, gdy jego męskość została mocno związana.

-Nie dojdziesz, dopóki ci nie pozwolę.- Rzekł mężczyzna, zakładając sobie nogi chłopca na barkach. Przygotował niewolnika bardzo dobrze, także był pewien, że nie sprawi mu dużego bólu. Nakierował członek na jego wejście i zaczął wchodzić powoli, patrząc na twarz kochanka.

Arkade jęknął głośno, czując jednocześnie ogromną rozkosz i delikatny ból. Demon od razu zlizał z jego policzków kilka niewielkich łez i teraz obcałowywał jego szyję. Nie czując dużego oporu, zaczął się powoli poruszać. Nie śpieszył się, chciał to zrobić powoli. Nataniel jęknął przeciągle, gdy penis właściciela mocno uderzył jego prostatę, chwilę potem znowu. Teraz krzyczał już niemal bez przerwy, wijąc się pod każdym pchnięciem mężczyzny. Zakwilił błagalnie, chcąc dojść. Demasse złapał go za ręce, stanowczo przytrzymując w górze, jednocześnie wolną ręką pieścił delikatnie jego mocno wyprężoną męskość.

-Śliczny.- Szepnął mu do ucha, widząc jego niecierpliwość.

Z każdym ruchem i on był coraz bliżej spełnienia. Mimo to, dalej ruszał się leniwie. Po jakimś czasie obrócił go na brzuch, ale nie zmieniał tępa, chciał, by chłopak wiedział, że każdym ruchem mógł przyprawić go o drżenie. I tak właśnie robił.

-Proszę, rozwiąż.- Jęknął Nataniel.

Demon uśmiechnął się drapieżnie i pociągnął delikatnie za włosy, by chłopak spoglądał do tyłu.

-Patrz mi prosto w oczy.- Rozkazał, wiedząc, jaką męką było spełnienie tego polecenia dla chłopca. Mimo to uśmiechnął się zwycięsko, gdy mimo trudu, blondynek posłusznie spełnił kolejne jego polecenie.- Odwróć tylko wzrok, a w ogóle nie pozwolę ci dojść.

Arkade piszczał błagalnie z każdym ruchem demona. Penis tak rozkosznie go bolał, nie potrafił już wytrzymać. Łzy bezradności zaczęły spływać po jego czerwonych policzkach. Demon zlizywał je łapczywie, w końcu nieznacznie przyspieszając tępa. Westchnął zadowolony, dochodząc we wnętrzu swojej zabaweczki. Zawisł nad nim niebezpiecznie i pocałował mocno w usta, badając językiem jego wnętrze. Odwrócił go na plecy i przygryzł twardy sutek.

-Proszę, pozwól mi dojść.- Szepnął zawstydzony chłopiec, wiedząc, czego oczekiwał jego pan.

Demon z wrednym uśmiechem zaczął bawić się materiałem wstążki, drażniąc paznokciami wyprężony chłonek młodzika, z satysfakcją wsłuchując się w jęki i błagania. Uwielbiał mieć nad nim pełną kontrolę, kiedy go prosił, kiedy wręcz płakał, by mu pozwolił. Powoli zdjął zacisk z drobnej męskości swojej zabawki i pocałował głęboko, tak, by młodzik krzyknął prosto w jego usta. Nataniel wygiął się mocno i wtulił w tors mężczyzny, czując tą nieopisaną przyjemność. Chwilę potem opadł na łóżko i oddychał niespokojnie.

-Dziękuję.- Szepnął, dalej tuląc się do swojego pana. Ten tylko mruknął coś zadowolony i pocałował go ponownie.

Chłopiec poczuł, jak zaczyna ogarniać go senność. Demon wiedział, że nie powinien, w końcu Nataniel był jeszcze porządnie osłabiony i dalej miał gorączkę, ale po tak długiej przerwie po prostu nie potrafił się powstrzymać. Szczególnie, że sam niewolnik tego chciał.

-Panie.- Mruknął nieprzytomnie Nataniel. Mężczyzna spojrzał na niego uważnie.- Lubisz mnie?

Demon westchnął z lekkim uśmiechem i pokręcił głową.

-Tak.- Szepnął mu do ucha i pocałował, nim chłopiec zasnął. Potem zaniósł go z powrotem do wanny, umył porządnie i położył już śpiącego do łóżka. Ucałował jeszcze w dalej rozgrzane czoło i zamknął za sobą drzwi.

 

 

Demon wyszedł, jak zapowiadał z rana. Arkade zwiedzał rezydencję, czuł się dumny, że właściciel mu na to pozwolił, chyba ufał mu odrobinę bardziej. Przemierzył już masę zawiłych korytarzy, oglądał dyplomy, zawieszone na ścianach, puchary i nawet liczył drzwi. Chciał wyjść do ogrodu, ale drzwi były zamknięte. Koło południa zjadł niewielki obiad, który podała mu służba. Wszedł do głównej biblioteki, poczytał książkę i spędził tam resztę czasu, czekając na demona. Chciał już spotkać się z Gabrielem.  Tymczasem Demasse spędzał czas w przyjemnym towarzystwie Malborio.

-Makadorze, to ogromny zaszczyt.- Rzekł Diego, mierząc demona dumnym spojrzeniem.

-Nie chcę być królem.- Odparł Makador, masując delikatnie skronie. Mało spał.- Jestem wojownikiem.

-Wiesz, jak wielką hańbą byłaby odmowa.- Ostrzegł szatyn, upijając niewielki łyk czerwonego wina.- Masz jeszcze czas, on jeszcze trochę pożyje.

-Jak długo? Może paść kiedykolwiek…

Ołtarz niestety nie dawał nieśmiertelności, a jedynie zachowywał ciało w wiecznej, młodej skorupie. Istota nie czuła, że się starzeje. Pewnego dnia serce po prostu stawało bez zapowiedzi.

-Nie chcę reszty życia spędzić na tronie, wysłuchując o wiecznie tych samych problemach. Chcę walczyć, rozumiesz? Nie po to trenowałem tyle lat, żeby nie móc się rozwijać.

-Jesteś już mężczyzną i niezależnie do tego, czy to ci się podoba, powinieneś wziąć odpowiedzialność za Almagedor, jeśli tego od ciebie oczekują.

Demon westchnął. Nie wyobrażał sobie takiego stanowiska. Nigdy. Nie miał zamiaru całymi dniami siedzieć na tronie i wysłuchiwać głupot. Almagedor i tak brnął bez przerwy do tego samego, od króla nie wymagało się żadnych poważniejszych decyzji. Nie mógł zrobić praktycznie nic, tylko negocjować układy z Armagedonem i zarządzać wojskiem. Jeśli chodziło o mieszkańców… W tym zakresie raczej nie mógł się poruszać. Przykładowo, gdyby chciał znieść niewolnictwo, po prostu wywołałby niemożliwe do opanowania zamieszki. Mógłby oczywiście wybić buntowników, ale wtedy populacja królestwa zmniejszyłaby się o, co najmniej połowę. Już nie mówiąc o tym, że niewolnictwo ani trochę mu nie przesadzało. Kultura nie wymagała zmian, system się sprawdzał. Lud był zadowolony, Almagedor dobrze sobie radził i w bitwach, i finansowo. Czego chcieć więcej?

-Masz jeszcze czas do zastanowienia, porządnie to przemyśl.- Poradził Malborio.- Ogłoszą to pewnie wieczorem na zebraniu…

-Oby nie.- Warknął brunet.- Nie chcę sensacji. Czy to jest, do cholery, tak wiele? Święty spokój, tylko tego pragnę.

-Wszyscy jesteśmy zmęczeni, Makadorze.- Rzekł Diego.- Przeżyjesz.

-Ja owszem, ale otoczenie może trochę ucierpieć…

 

 

W końcu Demasse wrócił, humor miał nieokreślony. Kazał mu się przygotować, a gdy chłopiec to zrobił, wyszli z rezydencji.

-Panie?- Zaczął cicho chłopiec.- Mogę się uczyć?- Zapytał.

Demon westchnął. Miał załatwić chłopcu nauczycieli już dawno temu, ale jakoś nie mógł się za to zabrać. Zawsze było coś ważniejszego.

-Musisz.- Odparł. Jeśli chłopiec miał się z nim pojawiać na balach i spotkaniach, to musiał posiąść chociaż podstawową wiedzę, godną szlachcica, póki co, jej nie posiadał.- Załatwię to w najbliższym czasie.

Młodzik uśmiechnął się delikatnie i dał się pociągnąć do przodu. Demon nie lubił, gdy znikał mu z oczu, wolał go mieć przed sobą. Nie uśmiechała mu się pogoń za uciekającym niewolnikiem, a tym bardziej uciekającym, zdematerializowanym niewolnikiem. Ostatnio sporo rozważał. Poza barierą jego rezydencji chłopiec mógł czarować do woli, a wykonanie zaklęcia trwało sekundę. Musiał nałożyć na niego jeszcze jedną pieczęć, dzięki której mógłby blokować przepływ magicznej energii w jego ciele, wtedy byłby dużo spokojniejszy Oczywiście, jeśli chłopiec wyjątkowo by tego potrzebował, mógłby usunąć barierę na jakiś czas. Postanowił, że powie mu to później, wolał nie oddawać go rozhisteryzowanego Venomowi, bo jego nastawienie mogłoby udzielić się harpii, a po to tam go ciągnął, żeby Gabriela odrobinę uspokoić. Liczył się z płaczem, protestami, ale jakoś nie bardzo go to interesowało. Nie miał czasu na spacer, dlatego zaraz użył teleportu i stanęli przed Dworem Venoma. Wampir jak na zawołane pojawił się we wrotach swojego zamczyska i uśmiechnął promiennie.

-Witaj, Makadorze!- Krzyknął, idąc chodnikiem z czarnego marmuru. Otworzył bramę i wpuścił przybyszy do środka.- Może napijesz się czegoś?- Zaproponował, wdzięczny za próbę pomocy przyjaciela.

-Mam spotkanie, odbiorę go wieczorem.- Rzekł niewzruszony. Zbliżył się odrobinę i szepnął wampirowi do ucha.- Jeśli go tkniesz, zamorduję cię.

Wampir poklepał go tylko po ramieniu i zaśmiał się.

-Nic mu nie będzie.- Zapewnił i przyciągnął Arkade do siebie.- Ja również idę na zebranie, ale bądź pewien, że służba wspaniale się nimi zajmie. Nie rób mi tego, napijmy się, mały kieliszek.- Namawiał.- Nigdy nie widziałeś mniejszego. Gwarantuję.

Demon pokręcił głową. Ruszył do drzwi.  Spotkanie i tak zaczynało się dopiero za pół godziny, więc ostatecznie mógł się napić. Arkade, prowadzony przez wampira, szedł prosto do pokoju Reavmora.

 

Oczywiście siedział na tym zabraniu, król oznajmił szlachcie, jaki zaszczyt nie obszedł demona. Póki co, omawiana była uroczystość na ich cześć, która planowo miała się dobywać za tydzień. Na szczęście, nie on musiał ją organizować. Prace nad pomnikiem Majlsa rozpoczynały się już wkrótce. Demasse miał ochotę wyjść, oczy wszystkich zazdrosnych arystokratów zwrócone były na niego, z kolei demon chętnie odstąpiłby im tego zaszczytu.

 

Arkade opowiedział Reavmorowi całą historię, chłopak wydawał się naprawdę przejęty. Cały czas słuchał z zapartym tchem. Teraz siedzieli na łóżku i trochę się nudzili, nie mieli, co robić. W zamczysku nie było wielu atrakcji, które mógłby tolerować bezgranicznie posłuszny Nataniel.  Nie chciał pić, oglądać tańców erotycznych ani nawet zapalić cygara.

-Może spacerek?- Zaproponowała harpia, rozciągając się delikatnie. Od ciągłego leżnia zaczynały ją boleć plecy.

-Cyjan ci pozwala?- Zapytał blondynek, wstając do siadu.

-Oczywiście.- Zapewnił ciemnowłosy i wstał z lóżka, podszedł do drzwi i gestem ręki zaprosił przyjaciela.- Panie przodem.- Zachichotał.

-Gabriel!- Pisnął urażony chłopiec, mimo wszystko, dał się przepuścić. Tutaj panowała trochę bardziej niepokojąca atmosfera, niż w rezydencji Demasse. Wszystko było takie przytłumione, ciemne, trochę go to przygnębiało, ale równocześnie nadawało spotkaniu tajemniczej, interesującej aury. Jakby podróżował po jakichś starożytnych kryptach. Mijali korytarz za korytarzem, nagle Nataniel pisnął przestraszony i prawie wpadł na przyjaciela, widząc zjawę, lecącą wprost na niego.

-Nie bój się.- Zaśmiał się Gabriel.-Nic ci nie zrobi.- Uspokoił. Po chwili Arkade zaobserwował, że duch po prostu przez niego przeleciał i nic się nie stało.

-Skąd one się tutaj wzięły?- Zapytał dalej lekko zdezorientowany.

-Chcesz zobaczyć?- Uśmiechnął się Gabriel.

Arkade spojrzał na niego niepewnie.

-Tak.- Szepnął.

Harpia tylko uśmiechnęła się szerzej i pociągnęła Arkade w tylko sobie znanym kierunku. Powoli zaczęli schodzić w dół, na coraz niższe piętra. Zamek wampira był również dużo większy niż rezydencja Demona, co było widoczne na pierwszy rzut oka.

-Gabrielu… Gdzie idziemy?- Zaniepokoił się Nataniel, widząc, że są coraz niżej, a obraz  staje się coraz mniej przyjemny.

-Zobaczysz.- Zapewnił drugi, przekręcając jakąś dźwignię, by stalowe kraty, przed którymi stali, uniosły się. Gabriel szybko poszedł dalej, Nataniel również, trochę się ociągając. Reavmor pamiętał, że Cyjan raczej niechętnie udzielał mu zgody na przebywanie tam, ale postanowił to pominąć.

-To lochy?- Zapytał.

Gabriel pokiwał głową.

-Widzisz, tutaj pojawiają się te zjawy.- Wyjaśnił Reavmor.- Cyjan mówił, że to wina portalu…

-Jakiego portalu?- Zaciekawił się Arkade.

-Portalu zmarłych. Wiesz, na drugą stronę.- Tłumaczył przyjaciel. Co prawda, sam niespecjalnie orientował się w tym temacie, ale mógł powiedzieć, co wiedział.- Podobno, kiedy się tam wejdzie, nie można już wrócić do życia, po prostu jest się już martwym. I tak tworzą się te duchy. Tracą materialne ciało i zostaje im tylko dusza, która musi tułać się pomiędzy światem ludzi, a zmarłych. Nie może zejść do piekieł.

-Dlaczego?

-Nie wiem… Przejście przez portal jest zakazane. Może to coś w rodzaju kary?

-Dlaczego Cyjan go nie usunie?

-Widać, nie przeszkadza mu. Zjawy to byli mieszkańcy dworu, jego krewni, chyba chce ich widzieć. Chciałem kiedyś zobaczyć ten portal, ale drzwi są zamknięte…

-Dziwnie się czuję…

-Nic dziwnego.- Uśmiechnęła się harpia.- Tutaj nie ma absolutnie żadnej materii magicznej, nic. To taka pustka…  Choć, pójdziemy dalej.- Zaproponowała.

Arkade, zaciekawiony, oglądał miejsce. Było ciemno, ale paliły się pochodnie. Ściany zbudowano z jakiegoś szarego kamienia, droga osypana była kurzem. Czuł wilgoć. Z każdym stawianym krokiem czuł się coraz pewniej. I gdy już kompletnie się rozluźnił, nagle usłyszał ciche warknięcie.

-Co to było?- Zapytał, trochę przestraszony.

-Spokojnie, to tylko wilkołaki.- Uspokoił.- Znają mnie.

Dwoje niebezpiecznych oczu zabłyszczało w ciemności.  Kolejne warknięcie zadźwięczało w przestrzeni, tym razem głośniejsze.

-Gabriel.- Zająknął się Nataniel, widząc wyłaniający się, spory łeb bestii.

Harpia zesztywniała. Wilkołaki nigdy nie podchodziły do niego w ten sposób, zatrząsł się, widząc, że pies przyspiesza kroku. Niewiele myśląc, pociągnął Nataniela za sobą.

-Uciekaj!- Krzyknął, widząc, że wilkołak rusza za nimi w pościg. Wiedział, że daleko mu nie ucieknie, słyszał jego oddech coraz bliżej. Instynktownie uciekł do jednej z celi, przyciągając Nataniela, zakleszczając za sobą kraty. Wzburzony wilk opadł na nie, jednak potężna łapa nie mogła przedostać się przez prześwity. Mimo wszystko, bestia warczała i cała siłą w nie uderzała. Kraty skrzypiały głośno, wyglądały na kruche. Lochy nie były używane przez co najmniej stulecie. Nataniel ,już ze łzami w oczach wpatrywał się w przerażające stworzenie, wyglądało na to, że to on nie spodobał się wilkowi. Gabriel schowany w drugim kącie go nie interesował.

-Co się dzieje?- Zapłakał przestraszony, nie mogąc się nawet ruszyć. Cały drżał, serce waliło mu jak oszalałe.

-Nie wiem.- Szepnął Reavmor.- Nigdy się tak nie zachowywały…

 

Zebranie się skończyło. Wszystko było jasne. Demon mimo wszystko czuł coś dziwnego. Nie wyczuwał pieczęci niewolnika, gdy próbował go zlokalizować, po prostu nie potrafił, tak, jakby chłopca nie było. Zaczynał się niepokoić, z każdą chwilą coraz bardziej. A jeśli chłopcu coś się stało? Poczuł delikatny dotyk na ramieniu.

-Gratulacje, mój ty władco.- Uśmiechnął się wampir.- Zacznę już ćwiczyć pokłony.

Demon jednak nie zwrócił na to uwagi, był niespokojny, jakby nieobecny.

-Co jest?- Zaniepokoił się Cyjan.

-Nie czuję Nataniela.- Rzekł Demasse, nerwowo przeczesując czarne włosy.

Wampir zesztywniał. Przez chwilę myślał, po czym przeklął cicho i zniknął w kłębie dymu. Demon, zdezorientowany uczynił to samo. Gdy stanęli przed dworem, Cyjan szybko ruszył do wejścia.

-Pospiesz się!- Krzyknął krwiopijca.- Zeszli do lochów!

Źrenice demona rozszerzyły się nieznacznie. Tych lochów?! Kraty, prowadzące do piwnic były otwarte, teraz wszystko było jasne. Demon już wiedział, dlaczego nie czuł niewolnika, mimo wszystko, dalej wątpił, że młodzik jeszcze żyje.  Usłyszeli głośny krzyk i pazury, uderzające o stalowe okratowanie. Kierując się słuchem, szybko ruszyli we właściwym kierunku.

Wampir zasyczał głośno, gdy zobaczył wilkołaka, dobijającego się do jednej z cel. Ten warknął, ale odsunął się nieznacznie, dalej szczerząc kły. Venom powtórzył czynność, a bestia ustąpiła i odeszła. Mężczyźni, nie zastanawiając się już dłużej, pospieszyli do celi. Cyjan otworzył karty, spoglądając niespokojnie na przestraszonego Reavmora. Makador zesztywniał, widząc zapłakane oblicze Nataniela.

 

-Jesteś na mnie zły?- Zapytał cichutko Arkade, grzecznie idąc przy właścicielu. Doszli już do rezydencji Demasse. Przez całą drogę mężczyzna nie odezwał się do niego ani słowem, nawet na niego nie zerknął, jakby chłopiec nie istniał. Makador nie użył teleportu, wcześniej czuł, że gdyby znalazł się z nim w domu, mógłby mu wyrządzić naprawdę poważną krzywdę. A tego, ku swojemu zaskoczeniu, nie chciał.

-Masz czelność jeszcze pytać?- Warknął, mierząc go wściekłym spojrzeniem.

-Przecież nie zrobiłem nic złego.- Pisnął chłopiec, łapiąc się rękawa Demasse.

-Skądże!- Krzyknął na niego demon.

-Gabriel powiedział, że możemy.- Szepnął Nataniel, próbując  uspokoić swojego pana. Nie chciał być nieposłuszny, nie wiedział, że może go rozzłościć.

-Nie interesuje mnie, co powiedział Gabriel!- Wrzasnął.- Sądziłem, że już nie żyjesz!

-I co z tego?!- Zapłakał Nataniel, kuląc się pod wpływem demona.

-Szalałem z niepokoju!- Wrzasnął demon, dopiero chwilę później zorientował się, co takiego powiedział. Zakrył oczy dłonią i westchnął .- Idź do pokoju.- Rzekł niespokojnie, drżącym głosem.

-Ale…

-Już!- Krzyknął na niego.

Młodzik posłusznie poszedł do swojego pokoju, oglądając się za siebie.

 

Od Autora:

Nawet nie wiecie, jak ja cierpię, nie mogąc natrafić na nic porządnego w Internecie… Nic, pustka, jakby wszyscy autorzy zapadli się pod ziemię, wszystko, co w miarę przystępne, zdążyłam już przeczytać. Aktualnie autorzy dodają tak rzadko, że z całą pewnością mogę powiedzieć, że prawie nie publikują. Misie, zwracam się do was jeszcze raz, jeśli piszecie coś porządnego, lub myślicie, że piszecie coś porządnego, ewentualnie czytaliście kiedyś coś porządnego, weźcie mi podajcie linka. Mówię poważnie. I nie jęczeć, że znowu przeszkadzam głównym bohaterom.  Miłego dnia.