Rozdział 64 - "Ulubieniec"

Arkade niepokoił się coraz bardziej z każdym miniętym korytarzem. Zawahał się chwilę, stając przed stromymi schodami prowadzącymi na dół, zaraz jednak podążył dalej za właścicielem, rozglądając się nerwowo. Znał tą drogę, prowadziła do podziemi… Zatrząsł się niespokojnie, niemal czując pieczęć na swojej łopatce. Czy demon chciał mu nałożyć kolejną?

- Panie, dokąd idziemy? – zapytał w końcu, gdy jego oczom ukazały się lochy.

Przełknął ślinę i odwrócił wzrok, widząc stare kości leżące za kratami. Nawet nie potrafił sobie wyobrazić, jak czuła się istota skazana na śmierć w takim miejscu.

- Przecież wiesz – odparł zimno demon, nie odwracając się.

Nie chciał, żeby chłopak widział jego kpiący uśmiech. Wolał utrzymać go w niepewności i sprawdzić, czy będzie posłuszny. W razie, gdyby okazało się inaczej, miał w zanadrzu stosowną karę.  Wyszczerzył się jeszcze szerzej, hamując chichot.

- Ale, po co tam idziemy? – spanikował chłopiec, przystając w miejscu i nieśmiało łapiąc za skraj rękawa mężczyzny, chcąc, by się zatrzymał.

- Zobaczysz – rzekł właściciel, unosząc brwi w wyczekującym geście, dając młodzikowi do zrozumienia, że ma go puścić.

- Ale...  – pisnął Arkade, zabierając drobną dłoń. – Przecież byłem grzeczny, nie chcę tam iść.

- Owszem, byłeś. – przyznał demon, chwytając niewolnika za podbródek, by spojrzeć mu głęboko w oczy. – Teraz nie jesteś – syknął.

Nataniel odwrócił wzrok, czując, jak łzy napływają mu do oczu.

- Ja tylko… Przecież nie zasłużyłem na karę – wyszeptał płaczliwie, nie wiedząc już, co robić. Myśl o nałożeniu kolejnej pieczęci była  dla niego nie do zniesienia.

- Ja o tym decyduję. Pójdziesz sam, czy mam ci pomóc?

Demon patrzył wyczekująco na niewolnika, zastanawiając się, co zrobi. Uśmiechnął się delikatnie, widząc, że chłopak rusza naprzód. Czyli obejdzie się bez kary… Szkoda.

Młodzik nie miał nic do stracenia, w innym wypadku właściciel i tak zaciągnąłby go tam siłą. Szedł więc posłusznie, co chwile ociekając mokre od łez policzki. Starał się, był grzeczny. I co miał dostać w zamian? Czy demon naprawdę był potworem, żeby bez powodu zrobić mu coś takiego? Zwątpił we wszystko, co powiedział mu Demasse. Niezależnie od tego, jak bardzo byłby posłuszny, mógłby chodzić za nim na kolanach, a i tak wszystko zależałoby wyłącznie od jego kaprysu.

Zamarł, gdy stanął przed potężnymi, stalowymi wrotami, a mechanizm w kształcie dwunastoramiennej gwiazdy zaczął się obracać, otwierając je. Przełknął słone łzy, gdy demon popchnął go do przodu. Nie miał już sił na to wszystko patrzeć.

Makador pokręcił głową z dyskretnym uśmiechem, podchodząc do ołtarza stojącego w samym środku kręgu. Przywołał chłopaka gestem dłoni, mając coraz większą ochotę wybuchnąć śmiechem. Słyszał jego myśli i zdawał sobie sprawę z tego, że Arkade pała teraz do niego prawdziwą odrazą. Jakże młodzik się mylił, co do jego intencji… Gdy tylko podszedł, złapał go pod pachami i usadził na kamiennym stole. Westchnął, słysząc, że płacze coraz głośniej.

- Będzie bardzo bolało? – zapytał Nataniel, zamykając oczy, trzęsąc się ze strachu i przejęcia.

- Nie sądzę – mruknął demon, pstryknięciem palców przywołując mały, emanujący intensywnym światłem  lampion.

Składał się ze złotej, bogato zdobionej obudowy i szklanej, przezroczystej bańki, znajdującej się w środku. Wyszeptał nad nim kilka niewyraźnych słów i czekał, aż ten zgaśnie. Gdy tak się stało, pojawił się na nim czarny symbol, a Demasse zerknął na podopiecznego.

Chłopiec nie patrzył na to, co robił demon. Był pewien, że za chwilę zostanie obdarty z kolejnej cząstki siebie. Oparł czoło o przykulone do siebie kolana i wybuchł głośnym płaczem. Dlaczego właściciel mu to robił?

Demon zatrzymał na nim wyczekujące spojrzenie, jednak Arkade nie zwracał  najmniejszej uwagi na to, co się działo. Nie sądził, że zwykła myśl o nałożeniu kolejnej pieczęci może doprowadzić go do takiego stanu. Westchnął, podchodząc do niego bliżej i łapiąc delikatnie za podbródek, by podniósł na niego wzrok. Zawahał się, widząc jego przepełnione rozpaczą oczy, całe czerwone, wilgotne, otoczone podpuchniętymi powiekami. Poczuł dziwne ukłucie na sercu, orientując się, że to on doprowadził go do takiego stanu. Pogłaskał delikatnie mokry od łez policzek.

- Możesz już przestać płakać – szepnął. – Nie mam zamiaru cię karać.

Chłopiec tylko pisnął coś przestraszony. Nie wierzył mu, nie chciał.  Przecież był niczym, zwykłą zabawką, z którą można było zrobić wszystko… Dlaczego właściciel miałby sobie odmówić przyjemności?

Demon stał przez chwilę, nie do końca wiedząc, jak go uspokoić. Nie sądził, że tak się przerazi. W końcu sam sobie wydedukował, że czeka go coś złego.

- Natanielu, uspokój się – rzekł łagodnie, ale i stanowczo. – Nic ci nie grozi, rozumiesz?

Obserwował uważnie oczy chłopca i z ulgą zauważył, że panika ustępuje miejsca zdziwieniu. Odsunął się trochę, zawiedziony obrotem wydarzeń. Myślał, że niewolnik pamiętał jego obietnicę, najwyraźniej się pomylił.

- Nie? – zapytał cicho chłopiec, drżąc z przejęcia na całym ciele, dalej nie do końca wierząc w słowa mężczyzny.

- Nie wiesz, że swojemu panu trzeba ufać? Już ci kiedyś powiedziałem, że nie skrzywdzę cię bez powodu. Dlaczego pomyślałeś, że mógłbym zrobić inaczej?

- Ale… Dlaczego mnie tutaj zabrałeś?

- Na lekcję, mój drogi.

Arkade chwilę wpatrywał się w twarz właściciela, po czym rozpłakał się już na dobre. Tak bardzo mu ulżyło. Makador pokręcił głową z uśmiechem, widząc to i poczochrał delikatnie włosy młodzika.

- Uspokój się, zaraz zaczniemy.

 

Gabriel może i był dumny, możliwe, że również odrobinkę lekkomyślny, ale nie głupi. Wiedział, że nie może sobie tak po prostu zamieszkać w burdelu i nie robić absolutnie niczego, co byłoby związane z burdelem, chociaż taka opcja najbardziej mu odpowiadała. Zastanawiał się, co będzie, jeśli w ogóle nie pójdzie do Karo, bo jakoś nie wierzył, żeby tamten dał mu spokój raz na zawsze i zrezygnował z zysków. Z drugiej strony nudziła go ta bezczynność i chciał, żeby sytuacja stała się jasna.

Dlatego też podążał teraz prosto do gabinetu Sylvia, zdeterminowany, aby wszystko wyjaśnić. Sam się sobie dziwił, ale czuł lekki niepokój i coś na kształt zdenerwowania. Nie wiedział, czy wynikało to z faktu, że będzie musiał wybaczyć mu to, jak podle go potraktował, czy to, że miał spalić za sobą wszystkie mosty.

Zmarszczył brwi w wyrazie zdziwienia, gdy na końcu korytarza dostrzegł znaną mu, smukłą sylwetkę, a raczej kaskadę jej długich, pięknie pofalowanych włosów w kolorze indygo. Dopiero później zwrócił uwagę na urodziwą, młodzieńczą twarz o delikatnych, a za razem intrygująco ostrych rysach.

Co tutaj robił były niewolnik Demasse? Jak mu tam było, Kastijan?   Czyżby Karo był jego panem? Uwadze harpii nie uciekła również wilgotna od potu, zaróżowiona skóra i nieład na głowie. No tak, burdel do czegoś zobowiązywał. Wychodził od Silvia?

Reavmor nawet nie zauważył, kiedy minął znajomego w korytarzu i stanął przed drzwiami gabinetu swojego szefa. Westchnął głęboko i nacisnął żelazną klamkę, chwilę potem wchodząc do środka.

Tak, jak podejrzewał, zastał Sylvia zapinającego leniwie koszulę. Był odrobinę potargany i wyglądał na bardzo zadowolonego. W sumie, nie dziwił mu się, były Demasse robił wrażenie istoty stworzonej do łóżka. Odkaszlnął krótko i zerknął na wpatrującego się teraz w niego pracodawcę.

- Był chociaż dobry? – zapytał, nie do końca wiedząc, jak zacząć.

Karo uniósł brwi, uśmiechając się kpiąco.

- A co? Chcesz wiedzieć, czy lepszy od ciebie?

- Może…

- Lepszy – przyznał sutener, uśmiechając się przekornie. – Ale jak się postarasz, to nadrobisz. Dlaczego tu jesteś? – zmienił temat.

Gabriel prychnął z oburzeniem. Jeszcze nigdy nie usłyszał, żeby był od kogoś gorszy w łóżku. To była jawna zniewaga!

- Wyczułem podstęp – mruknął, mrużąc podejrzliwie oczy. – Bo nie wierzę, żebyś tak po prostu pozwolił mi niczego nie robić.

Co takiego miał tamten, czego nie miał on?

- Mądry chłopiec – pochwalił go Sylvio. – Szykuję dla ciebie klienta, który nauczyłby cię pokory. Chyba, że już się nie gniewasz?

- Nauczył w jakim sensie? – zapytał Gabriel, chcąc wybrać bardziej opłacalną wersję.

- Bolesnym.

A jednak Karo był podłą świnią bez krzty empatii! Nienawidził go coraz bardziej i nie wyglądało na to, by cokolwiek miało się zmienić. I dlaczego, do cholery,  ten zwyrodnialec uważał, że była zabawka Demasse była od niego lepsza w łóżku?! Przecież to nonsens! 

- Nie gniewam się – oświadczył tonem, który wybitnie nie pasował do treści wypowiedzi.

- Tak myślałem, że tylko się dąsasz – zaśmiał się szef i wstał od biurka. – Jeszcze mi za to podziękujesz, złociutki.

Reavmor spojrzał na niego z pobłażaniem, ale nic nie powiedział. Sutener mógł być pewien, że długo sobie poczeka na te podziękowania, zwłaszcza, że w ogóle nie doceniał jego talentu.

- Dobrze, poznałeś Ashae, on nauczy cię wszystkiego – rzekł Karo. – Powie mi, kiedy będziesz gotowy. Możesz już iść, chcę wziąć prysznic.

Gabriel prychnął coś pod nosem i odwrócił się w kierunku drzwi. I kiedy już naciskał klamkę, nie wytrzymał i spojrzał z wyrzutem na telepatę.

- Naprawdę był lepszy ode mnie? – zapytał od tak.

Karo wybuchł głośnym śmiechem, a Gabriel przez chwilę patrzył na niego dziwnie, po czym prychnął urażony i zatrzasnął za sobą drzwi. Co za podłość!

 

- Dobrze, zacznijmy od tego, czym jest pieczęć otwarcia – zaczął demon. – Dzieli się na dwa rodzaje skupione na przedmiotach nieożywionych – wyzwalanie i odwracanie blokady oraz jeden rodzaj skupiający przedmioty ożywione – odpieczętowywanie. Tutaj jest to bardzo ważne, na początku należy nauczyć się wyzwalania, potem niestandardowo przejść do pieczęci przedmiotów ożywionych, a dopiero na końcu do blokad.

- Myślałem, że pieczętowanie przedmiotów ożywionych jest trudniejsze…

- Wyjątek potwierdza regułę – wyjaśnił Demasse. – Pieczęcie trzeciego stopnia to już zaawansowane techniki, wymagające odpowiedniego otoczenia i przygotowanego stołu runicznego, dlatego tu jesteś.

- To trudne?

- Po tym, co mi pokazałeś ostatnio, zaczynam wątpić, czy cokolwiek będzie dla ciebie trudne – przyznał demon, mając na myśli ostatnią lekcję. – Nie wiem, czy jesteś tego świadom, ale raz już zrobiłeś coś na kształt połowicznego odpieczętowania.

- Wtedy, kiedy chciałem pomóc ojcu?

Mężczyzna przytaknął.

- A jakie ja mam pieczęci na sobie?

- Pierwsza to znamię niewolnika, piąty stopień, tak zwane klątwy. Druga to zniewolenie magiczne, czwarty stopień, pieczęć zamknięcia – powiedział. – Słuchaj uważnie. Zaczniemy od wyzwalania, to najprostszy z trzech rodzajów.

- Na czym polega?

- Wyzwalanie, w przeciwieństwie do odwracania blokady, nie usuwa pieczęci zamknięcia, tylko ją łamie.

- Tak, jak ja wtedy?

- Nie. Mówimy tutaj o przedmiotach nieożywionych. Pieczęci wyzwalania to pełne i zatwierdzone techniki. W przypadku przedmiotów ożywionych nie ma czegoś takiego, jak łamanie, to po prostu niedoprowadzona do końca technika odpieczętowania, rozumiesz różnicę?

Chłopiec kiwnął głową.

- Dobrze. Spójrz na ten lampion. – polecił demon i wskazał na wyznaczoną na nim runę – To jeden z tych, które nigdy nie gasną. Użyłem na nim pieczęci zamknięcia. Ty masz go zapalić.

- Jak?

- Tym razem nie kreślisz runy, zaklęcia otwarcia nie pozostawiają żadnych śladów – podał mu księgę otwartą na odpowiedniej stronie. – Wymawiając formułę, przyłóż dłoń do pieczęci, którą chcesz złamać, tak najłatwiej będzie ci skoncentrować moc.

Młodzik zerknął na podręcznik i uciekł spojrzeniem w bok. Martwił się, że po tym, co pokazał wcześniej właścicielowi, ten będzie oczekiwał, że wszystko od razu mu wyjdzie. A chciał mu zaimponować…

- Mam spróbować? – zapytał.

Demon kiwnął głową, odsuwając się odrobinę, by niewolnik miał większą swobodę. Patrzył, jak chłopak przygląda się lampionowi, po czym podchodzi do niego i szepta kilka niewyraźnych słów, przykładając drobną dłoń do runy.

Arkade poczuł, jak jego moc niespokojnie przepływa prosto do demonicznej pieczęci. Zmarszczył delikatnie brwi, starając się ją ustabilizować, jednak wywołało to odwrotny skutek. Pisnął, czując, że traci nad tym kontrolę.

- Skoncentruj się – polecił demon, widząc, że młodzik sobie nie radzi.

Nataniel przełknął ślinę, która nagle stała się nieprzyjemnie gorzka i zimna. To było dziwne uczucie, zupełnie obce, jakby wszystkie wnętrzności przemieszczały się w jego ciele, a umysł spowijała delikatna mgiełka strachu. Zmrużył oczy. Gdy zrobiło mu się naprawdę źle, zabrał dłoń i nerwowo odwrócił się od stołu. Zamknął powieki i oddychał łapczywie.

Demon spoglądał uważnie na młodzika, jednak nie zbliżał się. Chciał zobaczyć, czy sam się uspokoi. Wiedział, że pomiędzy drugim, a trzecim stopniem pieczęci była ogromna przepaść, ale wierzył, że mały sobie poradzi. Miał talent.

- To trudne – pisnął chłopiec już spokojniejszy i oparł się dłońmi o kamienny ołtarz.

- Jeszcze raz – rozkazał Demasse.

Arkade kiwnął głową i robiąc głęboki oddech, przystąpił do ponownej próby.

 

- A jednak przyszedłeś – zakpił Ashae, leżąc na wielkiej, skórzanej kanapie i patrząc z wyższością na harpię. – Czyżbyś chciał zostać prostytutką? – zapytał, oglądając złoty pierścień, zdobiący jego smukły palec.

Gabriel poczuł ukłucie zazdrości, widząc migoczący w nim brylant. Wyglądał cudownie, elegancko, mienił się barwami otoczenia i, co najważniejsze, sprawiał wrażenie bardzo drogiego, stworzonego dla kogoś naprawdę wyjątkowego. A on właśnie taki był.

- Nie – odparł krótko, wracając spojrzeniem na twarz rozmówcy. – Chcę być jego ulubieńcem.

Uśmiechnął się delikatnie, widząc zdziwioną minę współpracownika. Jeżeli w taki sposób mógł osiągnąć wygodę i przywileje, to był gotów owinąć sobie Karo wokół palca. Raz mu się już udało, dlaczego nie miałby tego powtórzyć?

- Sylvia?

Gabriel kiwnął głową.

- Masz sporą konkurencję – zaśmiał się drugi, przyglądając się pewnemu osobnikowi siedzącemu przy stoliku za plecami Reavmora.

Ten, widząc jego wzrok, odwrócił się i zerknął podejrzliwie za siebie. Gdy tylko ujrzał niebieskowłosą, egzotyczną piękność, zaklął krótko. Ten cały Kastijan mógłby być niemałą przeszkodą, ale nie dla niego. Wcześniej, czy później harpia i tak dostawała to, czego chciała. To była tylko kwestia czasu.

- Co muszę zrobisz, żeby zacząć pracować? – zapytała.

- Przejść próbę, ale… - chłopak nie dokończył.

- Zorganizuj ją – polecił Gabriel. – Sylvio powiedział, że masz mnie zarekomendować, kiedy będę gotowy.

- Skąd mam wiedzieć, że jesteś?

Harpia zmrużyła oczy i podeszła do współpracownika. Nachyliła się nad nim i spojrzała stanowczo w jego niebieskiej barwy ślepia.

- Jestem – zapewniła.

 

Arkade pisnął cicho, gdy kolejna próba złamania pieczęci okazała się nieudana. Był potwornie zmęczony, całe ciało promieniowało tępym bólem, a przed oczami tańczyły mu mroczki. Odetchnął niespokojnie, opierając się o ołtarz, by nie upaść na podłogę.

Demon przyglądał mu się w milczeniu. Wiedział, że teraz nie pójdzie już tak łatwo jak poprzednim razem. Zmarszczył brwi, widząc, że chłopiec ponownie próbuje odblokować pieczęć, a po chwili przerywa, jęcząc cicho ze zmęczenia i bólu.

- Wystarczy – powiedział.

- Jeszcze raz, teraz mi się uda – jęknął chłopiec na skraju wyczerpania.

Demon pokręcił głową i podszedł do Arkade, szepczącego formułę zaklęcia. Doceniał jego zapał, ale głupoty nie lubił i nie zamierzał tolerować.

- Powiedziałem, wystarczy – powtórzył i złapał nadgarstek młodzika, odwracając go do siebie. – Dobrze się spisałeś.

- Wcale nie – pisnął Nataniel, zawiedziony obrotem spraw. – Dlaczego mi nie wychodzi?

- Myślałeś, że wszystko będzie takie łatwe? – zapytał demon.

Chłopiec przymknął delikatnie oczy, starając się utrzymać równowagę. Czuł serce niespokojnie bijące w piersi i dziwne pieczenie w przełyku.

-Słabo mi – jęknął.

Właściciel chwycił go pod kolanami i podniósł, by nie upadł.

-Uspokój się – polecił. – Przesadziłeś.

Chłopiec kiwnął tylko głową, wtulając się w silny tors. Panował tu naprawdę nieprzyjemny chłód, a Demasse był bardzo ciepły. Mruknął coś pod nosem, kiedy demon zaczął iść, co za tym szło, młodzik przyjemnie i usypiająco kołysał się w jego ramionach.

-Panie?

-Hm?

-Jak długo uczyłeś się pieczętowania? – zapytał.

Demon westchnął przeciągle.

-Długo – odparł zgodnie z prawdą.

Nigdy nie zaangażował się w pełni w tą dziedzinę magii. Uczył się jej przy okazji, w wolnych chwilach, gdy miał na to czas i chęci, więc jasnym było, że trochę to trwało, zanim opanował trudniejsze techniki. Co nie zmieniało faktu, że nie miał do tego jakichś specjalnych predyspozycji.

Arkade oklapł nieco, słysząc odpowiedź mężczyzny.

-Ze mną też tak będzie?

-Nie sądzę.

-Dlaczego?

-Masz do tego talent – przyznał Makador. – I zdecydowanie więcej zapału niż ja.

Arkade zarumienił się delikatnie, chowając nos w zagłębieniu szyi demona. Usłyszał skrzypnięcie otwieranych drzwi i chwilę później opadł na miękkie łóżko.

-Odpocznij, zasłużyłeś – szepnął właściciel, kucając przy nim. – Ani się waż schodzić sam do podziemi, jasne?

Młodzik kiwnął głową i jeszcze przez chwilę wpatrywał się w swojego pana, po czym przymknął powieki i zasnął niemal natychmiast. Był tak potwornie zmęczony…

 

Od Autora:

No dobra, zrobimy inaczej, chętnych do betowania zapraszam na gg: 32212442, albo na pocztę. Nie bać się, nie wstydzić, pisać śmiało, nie jestem groźna… zazwyczaj.

W przyszłym rozdziale będzie trochę więcej akcji. I udzielać się więcej, bo, zaprawdę powiadam, obrażę się.

Pozdrawiam wszystkie moje misiaczki z głębi serca. Miłego dnia!