Rozdział 46 - "Uroczystości"

Najwyżsi kapłani i magowie pracowali prężnie nad zagadką Dżinów, jednak ani jeden z nich jeszcze nie zdołał poznać sekretu zwycięstwa. Mapa, mimo usilnych starań pozostawała pusta nawet po nałożeniu na nią najpotężniejszych zaklęć. Mimo to, lud dalej wierzył, że bogowie dopomogą ich w walce o życie. Również słowa odpowiedzi, wypowiedziane przez wielkiego mistrza Dżinów nie zostały jeszcze rozszyfrowane, lecz ich znaczenie miało już pewne interpretacje. Destrukcja jądra szła wielkimi krokami, działania musiały być szybkie i stanowcze, jeśli Nardeon miał trwać dalej. Największa panika została zasiana wśród najbiedniejszych mieszkańców Almagedoru, jak i również leśnej krainy, gdyż ta druga również zdawała sobie nie radzić z sytuacją. Arystokracja była spokojna i opanowana, między innymi Demasse, który zawsze twardo stąpał po ziemi. Ostatnimi czasy miał wiele pracy, osobiście musiał kontaktować się z magami, by pomagać w ich badaniach, również Diego i Cyjan wspomagali ich swoją wiedzą. Demon nie sądził, by jego przypuszczenia okazały się dobrym tropem, dlatego nie oponował, gdy kapłani testowali coraz to nowsze zaklęcia. Był zmęczony, a jego myśli zaprzątały inne sprawy. Jego smok, który niebawem miał go opuścić, jak i również niewolnik, do którego ostatnimi czasy nie zaglądał zbyt często. Chociaż zdążył się już uspokoić i nie gniewał się. Niebawem miała się odbyć ceremonia, poświęcona w pełni dla dzielnych wojowników, czyli między innymi dla niego. Stał teraz przed lustrem, mierząc swoją sylwetkę smętnym spojrzeniem. Wyglądał niczym bóg zesłany do podziemi, a jednak nie zachwycało go to. Eleganckie odzienie, zawsze, mimo kompletnej ignorancji w tym zakresie, zadbane włosy i ten błysk w szmaragdowych oczach. Spuścił wzrok, gdy tylko wyobraził sobie koronę królewską, dumnie spoczywającą na swojej głowie. To nie było jego przeznaczenie, nie tak chciał skończyć. Odwrócił się, gdy usłyszał ciche skrzypienie drzwi. Za nich wyłoniła się delikatna sylwetka jego niewolnika, odzianego w perłowy, aksamitny strój.

-Mogę wejść?- Zapytał.

Demon pokiwał głową i podszedł do niego. Ucałował lekko przypudrowane czoło.

-Pięknie wyglądasz.- Szepnął mu do ucha i odszedł do szafy.  Zignorował podziękowanie chłopca. Wyciągnął jakiś lekki, czarny płaszcz i założył na białą koszulę.- Chodź, im szybciej to się skończy, tym lepiej dla mnie.

-Nie chcesz iść, panie?- Zdziwił się młodzik. Przecież demon miał tam zostać uhonorowany.

-Nie. Ale gdyby wszystko zawsze szło po mojej myśli, to nie musiałbym robić nic.- Odparł pochmurnie.- Zwłaszcza w środku nocy.- Dodał.

Było już dawno po północy, ale dworskie ceremonie zawsze zaczynały się późno.  Demon pociągnął za sobą niewolnika i gdy tylko wyszedł za bramę swej rezydencji, zniknął w kłębach dymu razem z młodzieńcem.

 

Ogromny przepych i gromkie brawa przywitały młodego szlachcica. Posłał tłumowi dumny uśmiech i postanowił się rozgościć. Pociągnął za sobą niewolnika, wzrokiem szukając Diego, lub w ostateczności Cyjana. Na jego szczęście, Malborio sam postanowił do niego podejść.

-Makadorze, spóźniłeś się!- Krzyknął szatyn, idąc w kierunku demona.

-Kiedy zacznie się część oficjalna?- Zapytał rzeczowo Demasse, rozglądając się dookoła. Muzyka organowa bez przerwy dźwięczała mu w głowie, co uniemożliwiało jakikolwiek kontakt słuchowy z przyjacielem.

-Niebawem.- Odparł Malborio.- Tak ci się spieszy?- Zerknął teraz na Nataniela i uśmiechnął się ciepło.- Ślicznie wyglądasz.- Pochwalił go.

Młodzieniec skinął głową z podziękowaniem.

-Wolałbym stąd wyjść jak najszybciej.- Przyznał demon.- Głowa mi pęka od tej paplaniny.- Wskazał na tłum szlachty. Odwrócił się, szatyna już nie było.  Zmarszczył brwi, gdy usłyszał wesoły krzyk. Odwrócił się leniwie.

Chaon szedł w jego z stronę, a minę miał wyraźnie bardzo zadowoloną.

-Nie miałem jeszcze okazji pogratulować ci wyczynu.- Rzekł mężczyzna, przeczesując fioletowe włosy ręką.

Arkade spojrzał na niego niepewnie. Już widział tego mężczyznę. Był ogromny i najpewniej bardzo silny. To on kiedyś pilnował bramy Górnego Miasta, gdy przechodził przez nią po raz pierwszy. Nie należał do miłych.

-Nie martw się, mam już dość gratulacji.- Rzekł demon, przyjmując uścisk ręki.

-Niesłusznie.- Zaśmiał się Chaon.- Szczyć się, póki jest okazja.- Spojrzał na niewolnika dziwnie.- To ten porwany, którego tutaj przyprowadziłeś?

Demasse kiwnął głową .

-Ładniutki.- Przyznał i posłał młodzikowi jadowite spojrzenie.- Gdybyś chciał nauczyć go pokory, wiesz, gdzie mnie szukać.

-To nie będzie potrzebne.- Rzekł brunet.

 

Cześć oficjalna wreszcie nadeszła. Demasse stał razem z Venomem i Malborio na marmurowym podwyższeniu, zaraz obok króla.

-Witam Szlachtę.- Rzekł władca do tłumu.- Zebraliśmy się tutaj dziś, by uhonorować tak mężnych wojowników.  Jednostki wielkie pod każdym względem, onieśmielające przeciwników swą odwagą i umiejętnościami, a także przynoszące dumę nam, Almagedorczykom, jako, że wszyscy jesteśmy wielką wspólnotą. W związku z tak szlachetnymi czynami, jakie uczynili dla nas społeczności ci wojownicy, a także za ich wytrwałość w boju i trud przygotowań, pragnę uhonorować  ich w należyty sposób. Wybrańcy, czy jesteście gotowi, by dostąpił zaszczytu?

Mężczyźni jednoznacznie odparli potakująco.

-A więc przyjmijcie moje błogosławieństwo, mój szacunek i uwielbienie całego ludu! Niech wasz honor, odwaga i wielkie poświęcenie zostanie w was na wieki i niechaj dopomaga nas wszystkich! Za wasze nieocenione usługi, mianuję was rzecznikami Głównej Rady Królewskiej. Ofiaruję wam również całe złoto, zdobyte w zwycięskiej bitwie z Armagedonem, niechaj wam służby, byście mogli żyć w dostatku. A co najważniejsze, oddaję wam największy zaszczyt. To wy, wybrańcy, będziecie dalej walczyć o Almagedor, wy będziecie wspierać magów w ich działaniach i wy będziecie mieli szansę ocalenia krainy. Od dzisiaj to w waszych rękach spoczywa odpowiedzialność za ojczyznę, to wasze silne dłonie poprowadzą nas ku ocaleniu!

Demasse zastygł w bezruchu, słysząc gromkie brawa tłumu. A więc tą robotę również zwalono na niego?

-Cyjanie Venomie, wampirze czystej krwi,  prócz miejsca w Najwyższej Radzie, mianuję się Głównym Medykiem Armii Almagedorskiej. Czy jesteś gotowy przyjąć tytuł?

Wampir ukłonił się nisko przed królem i wziął z jego dłoni złoty medal, świadczący o jego męstwie, a także pergamin oświadczający nowe stanowisko.

-Diego Malborio, człowieku,  mianuję się na Generała Arami Almagedorskiej. Niech twoja rozwaga poprowadzi nas do zwycięstwa w nadchodzących misjach. Czy jesteś gotowy, by przyjąć tytuł?

Szatyn przyjął medal, jak i również pergamin.

-Makadorze Demasse, demonie ognisty czystej krwi, z dzisiejszym dniem otrzymujesz dokument, który upoważnia cię do objęcia tronu po mojej śmierci. Niech twoje rządy umacniają potęgę, jaką jest Almagedor! Czy jesteś gotowy przyjąć tytuł mego następcy?

Demon zmrużył oczy, w końcu się poddając, ukląkł przed władcą, przyjmując stanowisko, pergamin i kawałek złotej blaszki. Poczuł, że w tej chwili popełnia największy błąd w swoim życiu, ale nie było już odwrotu.

-Niech wasze czyny świadczą o was, a mądrość pokrywa się z nimi. Błogosławię was!

 

Minął wieczór, minęła noc, a także ranek, nastało południe. Demon spał głęboko i nie wyglądało na to, żeby chciał się obudzić. Za to Nataniel siedział od jakiegoś czasu na pomiętej pościeli w swoim pokoju. Właściciel dalej nie pozwalał mu spać u siebie. Dzisiaj był wyjątkowy dzień, a raczej byłby wyjątkowy, gdyby Arkade dalej był wśród rodziny. Na Armagedonie urodziny były bardzo uroczyście świętowane, szczególnie, jeżeli to syn ważnego szlachcica je obchodził. Zastanawiał się, czy chociaż myślą o nim… Wstał i wyjrzał za okno. Cerbery pilnowały ogrodzenia i co jakiś czas warczały na jakiegoś przechodnia. Uchylił okno i oparł się o parapet. Jednemu nie mógł zaprzeczyć, na Almagedorze panowała wręcz idealna dla niego temperatura. Przeszkadzał mu jedynie ciągły mrok.  Odwrócił się szybko, gdy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzał na służącą, stojącą w progu.

-Pan Demasse oczekuje cię w sypialni.- Rzekła kobieta, a Nataniel kiwnął głową.

Służka wyszła i zostawiła chłopca samego. Ten zerknął na siebie w lustrze, po powrocie z wyprawy zwracał uwagę na swój wygląd bardziej niż kiedykolwiek. Pilnował, żeby włosy były ułożone, skóra miękka, żeby Makador był zadowolony. Uśmiechnął się blado do swojego odbicia i ruszył w stronę sypialni Demasse.  Zapukał cichutko i wszedł za szafirowe drzwi. Demon siedział na łóżku i czytał jakąś książkę. Odłożył ją i zerknął na podopiecznego.

-Chodź do mnie.- Rozkazał zachrypniętym po śnie głosem.

Arkade spełnił polecanie i usiadł na kolanach demona. Zarumienił się, gdy poczuł gorący pocałunek na szyi. Lubił, gdy demon jasno pokazywał, o co mu chodziło…

 

Było po wszystkim. Arkade leżał zmęczony na pościeli, potężne ramie demona wręcz przygniatało go do materaca. Mimo wszystko, dalej był smutny. Czuł dzisiaj taką samą pustkę, jak na początku, gdy się tutaj znalazł. Demon spojrzał na niego dziwnie.

-Boli?- Zapytał, widząc cierpiącą minę młodzieńca. Westchnął, orientując się, że nie powinno go to interesować.

-Nie, nie.- Szepnął chłopiec.- Jest dobrze.- Zapewnił.

-Co się dzieje?- Mruknął demon, przymykając oczy. Był zmęczony, ostatnio nie dawano mu porządnie wypocząć, a kiedy miał okazję, odwiedzała go bezsenność.

-Nic. Mam urodziny.- Oznajmił cicho, nie chcąc zabrzmieć dziecinnie. Był pewien, że właściciel uważał taką rocznicę za głupotę.

Demon zmarszczył brwi. Faktycznie, nigdy specjalnie nie obchodził urodzin, o ile nie został do tego zmuszony. Wiedział jednak, że dla młodzieńca to mogło być ważne święto, niestety bardziej smutne niż radosne. W końcu, w zeszłym roku pewnie świętował ten dzień w gronie najbliższych, teraz ich nie miał. Makador uniósł się na łokciach i przetarł oczy.

-No dobrze.- Westchnął.- Mów, czego sobie życzysz.- Dodał obojętnie.

-Czego sobie życzę?- Zdziwił się młodzik.

-W granicach przyzwoitości.

Arkade zerknął niepewnie na swojego pana. Nie sądził, że mężczyzna będzie chciał coś dla niego zrobić, ale ucieszył się. Może demon go lubił?

-Co mógłbym chcieć?

-Ja mam ci powiedzieć?- Zaśmiał się demon.- Możesz chcieć powtórki .- Spojrzał na niego znacząco.- Nowej komnaty, biblioteki, własnej służby. Dam ci wszystko, czego zapragniesz.

-Wszystko?

-Granice przyzwoitości.- Upomniał Makador.

Nataniel zawahał się.

-Chciałbym pójść na spacer.- Szepnął niepewnie. Demon zmarszczył brwi.

-Tylko tyle?

-Z Gabrielem i Cyjanem.

Demasse zmarszczył brwi jeszcze mocniej. Ta przeklęta harpia bez przerwy siedziała w głowie jego niewolnika i ani trochę mu się to nie podobało. Nie potrafił jej jednak wybić z umysłu młodzika, nieważne, jak bardzo się starał. Zaczynał być nawet zazdrosny.

-Ten chłopak ma na ciebie zły wpływ. Nie chcę, żebyś się z nim spotykał.

-Proszę, tylko to, nic więcej nie potrzebuję.- Jęknął chłopak, spoglądając prosząco na właściciela. Wiedział, że się zgodzi. Po tym wszystkim, co z nim przeżył, potrafił rozpoznać, czy Demasse marudzi, czy naprawdę ma coś przeciwko.- Zgódź się, panie.

-Nie wiem, czy Cyjan ma czas na takie głupoty.

-A zapytasz go?

-Tylko, jeśli zażyczysz sobie czegoś jeszcze.- Uśmiechnął się lubieżnie, paznokciem muskając obojczyk niewolnika.

-Mogę mieć feniksa?

Demasse zaśmiał się gorzko. Nie do końca o takie życzenie mu chodziło.

-Nie ma mowy.- Odparł.

-A innego ptaka?- Ciągnął Nataniel.

-Dobrze, pomyślimy.- Zgodził się właściciel. Chciał już zakończyć ten temat i zająć się czymś przyjemniejszym.- A teraz czekam na jeszcze jedno życzenie.

-Jeszcze?

-To najważniejsze.- Szepnął i pocałował go za uchem.- Powtórkę.

Arkade zaśmiał się cicho, zarumieniony i dał się całować demonowi.

 

Od Autora:

Dobra, wygraliście. Jeżeli jakiś miły obywatel ma ochotę zostać betą i odwalać najgorszą robotę za mnie, zapraszam serdecznie, aczkolwiek ja nie zamierzam się wysilać w poszukiwaniach. Chętnych szaleńców zapraszam na gg (32212442), na którym jestem dość rzadko, lub na pocztę, na której również jestem rzadko, ale częściej.

Kolejny interes. Proszę was, komentujcie pod ostatnim postem. Wiem, że bark ostatnich rozdziałów w linkach może utrudniać wam zadanie, ale na litość boską, wystarczy wejść na stronę główną.

I jeszcze jedno, nie przyjmuję do wiadomości komentowania mojego drugiego bloga tutaj, to są dwie osobne sprawy i żądam samodzielnej oceny. Dziękuję, miłego dnia.