Rozdział 43 - "Władza"

Tłum był ogromny, hałas również. Stado stworzeń kłębiło się wokół wysokiego muru. Krzyczeli, jęczeli, bili o mury. W powietrzu unosił się czad. Mieszkańcy nie zwrócili nawet uwagi na czczonego, czarnego smoka. Musieli być naprawdę wzburzeni. Nad Górnym Miastem spoczywała czerwona poświata.

-Wzywają nas.- Rzekł demon i ruszył w stronę królewskiej siedziby.

 

-Makadorze, Cyjanie!- Krzyknął Władca Almagedoru, widząc wojowników, kroczących czerwonym dywanem.- Jak dobrze, że jesteście cali i zdrowi!

Atmosfera stała się gęsta, zamieszanie było wyczuwalne w powietrzu. Malborio zajął szczycące miejsce nieopodal tronu króla i najwyraźniej na coś czekał.

-Diego opowiedział mi o waszych bohaterskich czynach.- Rzekł monarcha.- Wyświadczyliście ogromną przysługę narodowi. Nie jestem w stanie należycie was uhonorować. Wasze wysiłki zostaną docenione, bądźcie pewni.

-Co dalej?- Demon spojrzał na władcę beznamiętnie. Wiedział, że był zły. W końcu nie dostał jasnej odpowiedzi. Jednak skutecznie to maskował.

-Informację przekażę Najwyższym Magom, a oni, miejmy nadzieje, dobrną do sedna problemu. Zostaje tylko błagać bogów.

Makador prychnął. Gdyby w nich wierzył… Wtedy, gdy był tak blisko dżinów, zaczynał godzić się z ich obecnością. Każdy koszmar uświadczał go w przekonaniu o ich egzystencji, jednak, gdy wyrwał się spod wpływu tej potężnej magii, po raz kolejny zwątpił.

-Dlaczego Wasza Wysokość dopuszcza, aby lud pozostawał wzburzony?- Zmienił temat.

-Mimo wysiłków, nie udało nam się uspokoić mieszkańców.- Wytłumaczył król.- Ale teraz, gdy już znamy część odpowiedzi, będziemy w stanie opanować zamieszki.

-Chcą wiedzieć, na czym stoją.- Mruknął pod nosem demon.

-Co z wynagrodzeniem?- Zapytał zniecierpliwiony Cyjan. W końcu, nie narażał życia za darmo.

-Ależ oczywiście! Diego nadałem już szczytny tytuł Generała. Tobie, Cyjanie, powierzam opiekę nad naszymi legionami, zostaniesz Głównym Medykiem Armii Almagedorskiej. A ty, Makadorze, dowiesz się już niebawem, obiecuję.

Demon zmarszczył groźnie brwi.

-Oczywiście, nie żałuje wam złota, ani zaszczytów. Na waszą cześć odbędzie się ogromna uroczystość. A godnemu pamięci Generałowi Mailsowi wystawię ogromny pomnik, upamiętniający jego mężną śmierć.

Demon omal nie zachichotał. A już miał nadzieję, że nigdy tego stworzenia nie zobaczy…

 

-Nie przywitasz się ze mną?- Zapytał wampir, wchodząc do pokoju Reavmora. Gdy tylko wyszedł z Komnaty Królewskiej, powitały go głośne brawa, miał wrażenie, że przed pałacem zebrała się cała szlachta, by uczcić ich powrót. A tutaj nic.

-Dzień dobry.- Odparł młodzieniec, mimowolnie się uśmiechając.

-Coś nie tak?- Zapytał Cyjan, podchodząc do niego, przyciągając do siebie.- Tęskniłeś?

Gabriel milczał. Może trochę…

Venom pokręcił głową z uśmiechem i przyciągnął chłopaka jeszcze bliżej. Niewiele myśląc, nachylił się nad jego krtanią. Tak dawno nie pił krwi… Wysunął ostre kły i zasyczał zaskoczony, czując piekący ból na policzku. Ledwo zdążył wbić zęby…

-Zostaw mnie!- Krzyknęła zirytowana harpia, momentalnie spochmurniała.

-Co znowu nie tak?!

Reavmor prychnął tylko, wychodząc z uniesioną głową z pokoju. Po chwili Cyjan usłyszał trzaśnięcie drzwi. Zerknął na nie zdezorientowany. Co zrobił źle? Zabolało go?

 

Demon westchnął głęboko, gdy poczuł dobrze znany mu zapach, roztaczający się nieopodal jego posiadłości. I chociaż nigdy nie potrafił go do końca zidentyfikować, wiedział, że pachnie ogniem, jak on sam. Był u siebie, nareszcie mógł wyłożyć się w łóżku i spokojnie spać, pokrzyczeć na służbę, wywyższać się w gronie szlachty. Przeszedł przez bramę, po przejściu kilku kroków poczuł, jak jakiś ciężar niemal przygniata go do ziemi i bynajmniej nie chce go odciążyć. Cerbery zawzięcie wyły, szarpiąc zębami teraz już lekką, skurzaną zbroję swojego pana. Demasse wstał z ociąganiem, wcześniej pieszcząc je po pyskach. Wyglądały na głodne. Wszedł za próg swojej rezydencji i rozejrzał się dookoła mrużąc oczy. Wszystko wyglądało nienagannie czysto i porządnie, służba dobrze się spisała. Zerknął na służkę, przechodzącą korytarzem. Odkaszlnął, czym zwrócił jej uwagę. Ta stanęła na chwile i jakby skamieniała.

-Och…- Zawahała się.- Witam Mojego Pana, czy pan życzy sobie czegoś?

-Gdzie jest mój niewolnik?- Zapytał demon, mierząc ją obojętnym spojrzeniem.

-W swoim pokoju, panie.- Odparła kobieta.

-Zaparz herbaty i przygotuj esencję leczniczą. Zanieś do mojej głównej sypialni.- Rozkazał. Kobieta ukłoniła się i posłusznie udała się wykonać polecenie.

Demasse pokierował się na piętro, prosto do Nataniela. Chciał, by chłopiec spał w jego sypialni. Otworzył drzwi i wszedł do pokoju. Uśmiechnął się kpiąco, widząc, że młodzik smacznie śpi w miękkiej pościeli. Zmęczony, opadł koło niego i przetarł ręką oczy. Po chwili poczuł ruch koło siebie. Spojrzał w teraz już otwarte oczy swojej zabaweczki.

-Wygodnie?- Zapytał, chociaż wiedział, że musiało być mu jak w niebie.

-Bardzo.- Szepnął chłopiec.- Dopiero wróciłeś, panie?- Zapytał.

-Tak.- Zgodził się demon.- A teraz pójdziesz do mojej sypialni.- Oznajmił.- Służba przyniesie ci leki i coś do picia.

-Nie wiem, dokąd…- Szepnął chłopiec, wstając do siadu. Czuł się trochę lepiej, tutaj było dużo przyjemniej niż na statku, powoli spadała mu gorączka.

Demon westchnął. Porwał chłopca na ręce i cmoknął za uchem. Wyszedł na korytarz, minął kilka drzwi, zakrętów, aż w końcu wszedł do jakiegoś pomieszczenia. Ułożył go wygodnie na wielkim łóżku. Zerknął na stolik, służba się pospieszyła. Podniósł delikatnie kubek z parującą herbatą i upił łyk.

-Naprawdę cię nie boli, panie?- Zapytał nieśmiało chłopiec.

-Hm?- Zdziwił się demon, zaraz jednak zrozumiał, o co chodzi.- Nie, lubię wrzątek.- Uśmiechnął się i odstawił kubek, wiedząc, że płyn był dla niewolnika zbyt gorący. Chłopak wgrzebał się pod kołdrę i uśmiechnął lekko. Bezinteresowne towarzystwo jego pana bardzo go cieszyło.

-Zostaniesz?- Zapytał. Nie był do końca pewien, dlaczego tak bardzo chciał, by właściciel był przy nim, ale nie starał się tego tłumaczyć. Po prostu za nim tęsknił, gdy wychodził.

-Nie.- Zaprzeczył demon, wstając.- Mam kilka spraw do załatwienia. Wrócę wieczorem. Leż i odpoczywaj.- Rozkazał.

Król nakazał mu się zjawić w Komnacie Królewskiej. Nie zamierzał oponować, tym bardziej, że chodziło o jego wynagrodzenie. I chociaż monarcha odstawiał jakiś dziwny teatrzyk, nie narzekał. Nawet, jeśli musiał tułać się od rezydencji do pałacu i tak w kółko.

 

-Makadorze, pamiętasz, gdy byłeś jeszcze młodzieńcem?- Zapytał król, mierząc bruneta dumnym spojrzeniem. Czuł, jakby demon był dziełem jego własnych rąk.- A jak dorosłeś, mój drogi.- Przyznał, krążąc wokół Demasse.- Każdy mięsień, każdy gest szlifowany przez lata pracy. Napawasz mnie, jako króla, ogromną dumą. Urosłeś w siłę i mądrość, godną prawdziwego władcy.

Demon spojrzał dziwnie na blondyna. O czym on, do cholery, mówił?

-Spójrz tylko w lustro. Odwaga, męstwo, honor, to cechy, które ja posiadam i ty również je posiadłeś. Zbliżam się już do końca, niedługo piekło mnie pochłonie.- Mówił. Mimo młodego wyglądu, przeżył już prawie dwieście pięćdziesiąt lat.- Podjąłem decyzję.- Rzekł.- Zostaniesz moim następcą.-Oznajmił, a demon otworzył oczy szerzej.

-Będziesz spoczywał na tym tronie i sprawował mądre rządy, tak, by Almagedor stał się jeszcze potężniejszym mocarstwem.

-Chcesz mianować mnie Królem?- Demon zmarszczył brwi. On? Władcą?

-Gdy mój czas dobiegnie końca, zostaniesz nim.- Rzekł dumnie król i powolnym ruchem zdjął koronę z głowy. Zwieńczenie spoczęło w czarnych włosach demona.- Spójrz tylko, jak ogromny majestat od ciebie bije.

Demasse obejrzał się lustrze. Nie poznawał się.

 

Od Autora:

No cóż, może i zwariowałam, ale wywyższę demona dla jego świętego spokoju. Niczego się nie obawiajcie. Następny nie wiem kiedy, wchodzicie codziennie i sprawdzajcie. Uwierzcie, że każdą wolną chwilę wykorzystuję na pisanie, a tych chwil nie mam wiele, bo w końcu życie prywatne się toczy. Miłego dnia.